Panalangin sa araw-araw: Paano Manalangin Upang Makinig ang Diyos

01 Bakit maraming tao ang nananalangin ngunit bigong matanggap ang tugon ng Diyos?

Ang pananalangin ay isang paraan para sa ating mga Kristiyano upang mapanatili ang ating normal na relasyon sa Diyos. Ito ang ginagawa natin sa umaga at sa gabi. Gayunman, naguguluhan ka ba dito? Bagaman nananalangin tayo araw-araw, nadarama natin na parang wala ang Diyos doon; nararamdaman na parang kinakausap lamang natin ang ating sarili kapag nagdarasal tayo, at ang ating diwa ay hindi makaramdam ng kapayapaan o kagalakan. Matapat ang Diyos, kaya bakit hindi Niya sinasagot ang ating mga panalangin? Maaari nga kayang may ilang mga problema sa ating mga panalangin?

Nauugnay na mga Salita ng Diyos

Wala nang higit pang kinamumuhian ang Diyos kaysa sa mga dalangin ng relihiyosong seremonya. Ang mga dalangin sa Diyos ay tinatanggap lamang kapag taos-puso ang mga ito. Kung wala kang sasabihing taos-puso, kung gayon tumahimik ka; huwag kang palaging nagsasalita ng mga maling salita at pabulag na sumusumpa sa harap ng Diyos, na sinusubukan Siyang linlangin, na nagsasabi kung gaano mo Siya kamahal, kung gaano mo nais na maging tapat sa Kanya. Kung hindi mo kayang kamtin ang iyong mga ninanasa, kung wala ka ng ganitong paninindigan at tayog, huwag kang manalangin nang ganoon, anuman ang sitwasyon, sa harap ng Diyos. Iyan ay pangungutya. Ang ibig sabihin ng pangungutya ay ginagawa mong katawa-tawa ang isang tao, pinaglalaruan mo sila. Kapag nananalangin ang mga tao sa harap ng Diyos nang may ganitong uri ng disposisyon, kahit paano, ito ay panlilinlang. Ang pinakamalala, kung madalas mo itong ginagawa, kung gayon talagang kasumpa-sumpa ang pagkatao mo. Kung isusumpa ka ng Diyos, tatawagin iyong kalapastanganan! Walang pagpipitagan ang mga tao sa Diyos, hindi nila alam kung paano magpitagan sa Diyos, o kung paano Siya mahalin at palugurin. Kung hindi malinaw sa kanila ang katotohanan, o tiwali ang kanilang disposisyon, palalampasin ito ng Diyos. Nguni’t dinadala nila ang gayong pagkatao sa harap ng Diyos, at tinatrato ang Diyos tulad ng pagtrato ng mga walang pananampalataya sa ibang mga tao. Bukod pa riyan, taimtim silang lumuluhod sa Kanyang harapan sa pananalangin, gamit ang mga salitang ito upang subukang lansihin ang Diyos, at kapag tapos na sila, hindi lamang sila walang nadaramang pagsisisi, kundi wala rin silang pandama ng pagiging-seryoso ng kanilang mga pagkilos. Dahil diyan, kasama ba nila ang Diyos? Ang isang tao bang lubos na walang presensya ng Diyos ay maliliwanagan at maiilawan? Maliliwanagan ba sila ng katotohanan? (Hindi, hindi maaari.) Kung gayon ay may problema sila. Maraming beses ka na bang nakapanalangin nang gayon? Madalas mo bang ginagawa iyon? Kapag masyadong matagal ang panahong ginugugol ng mga tao sa panlabas na mundo, naaamoy sa kanila ang baho ng lipunan, nadaragdagan ang kanilang likas na karumihan, at napupuno sila ng mala-satanas na mga lason at pamamaraan ng pamumuhay; ang namumutawi sa kanilang bibig ay puro kasinungalingan at panlilinlang, nagsasalita sila nang hindi nag-iisip, o kung hindi man ay nagsasalita sila ng mga salitang palaging walang laman kundi sarili nilang mga motibo at mithiin, at bihirang may wastong mga motibo. Seryoso ang mga problemang ito. Kapag dinala ng mga tao ang mala-satanas na pilosopiya at paraan ng pamumuhay na ito sa harap ng Diyos, hindi ba nila nilalabag ang disposisyon ng Diyos?

Hinango mula sa “Kapag Kilala Mo ang Iyong Sarili, Saka Mo Lamang Hahangaring Matamo ang Katotohanan”

Natuklasan Ko ang problema ng lahat ng tao: Kapag may bagay na nangyayari sa kanila, lumalapit sila sa Diyos para magdasal, subalit, para sa kanila, ang pagdarasal ay isang bagay, at ang suliraning kinakaharap ay isa pa. Pinaniniwalaan nilang hindi nila dapat ilahad kung anong nangyayari sa kanila sa panalangin. Napakadalang ng inyong tapat na panalangin, at may ilang hindi man lang alam kung papaano. Katunayan, ang pagdarasal una sa lahat ay upang sabihin kung ano ang nasa iyong puso, na parang naglalahad ka tulad ng pangkaraniwan mong ginagawa. Gayunman, may mga tao na nakaliligtaan ang kanilang katayuan sa oras na magsimula silang magdasal; iginiit nila na bigyan sila ng Diyos ng isang bagay, hindi alintana kung ito ay naaayon sa Kanyang kalooban, at, bilang kinalabasan, ang kanilang mga panalangin ay nalanta sa pagdarasal. Kapag nagdarasal ka, anuman ang hinihiling mo sa iyong puso, anuman ang hinahangad mo; o, marahil, mayroong isang bagay na nais mong talakayin, ngunit wala kang pananaw, at hinihiling mo na bigyan ka ng Diyos ng karunungan o lakas, o na maliwanagan ka Niya—anuman ang iyong hiling, dapat may katuwiran ka sa pagbigkas nito. Kung hindi, at lumuluhod at sinasabi mong, “Diyos, bigyan Mo ako ng lakas; hayaan Mong makita ko ang aking likas na pagkatao; Nagmamakaawa ako sa Iyo na gumawa; nagmamakaawa ako sa Iyo para dito at doon; Nakikiusap ako sa Iyo na gawin akong ganito-at-gayon….” Ang iyong “pagmamakaawa” ay naglalaman ng pagpupumilit; ito ay isang pagtatangka na gipitin ang Diyos, upang pilitin Siya na gawin ang nais mo—kung kaninong mga tuntunin ang sarili mong pinagpasyahan nang maaga, walang duda. Tulad ng nakikita ng Banal na Espiritu, anong epekto ang maaaring matamo ng naturang panalangin, kapag naitakda mo na ang mga tuntunin at napagpasyahan ang nais mong gawin? Dapat manalangin ang isang tao nang may isang naghahanap, nagpapasakop na puso. Kapag may nangyari sa iyo, halimbawa, at hindi ka sigurado kung paano ito haharapin, maaari mong (s) sabihin na, “Diyos! Hindi ko alam kung ano ang gagawin tungkol dito. Nais kong palugurin Ka sa bagay na ito, at hanapin ang Iyong kalooban. Nawa ang Iyong kalooban ay matupad. Nais ko lamang gawin ang ayon sa kalooban Mo, hindi ang nais ko. Alam Mo na ang lahat ng kalooban ng tao ay salungat sa Iyo, at lumalaban sa Iyo, at hindi umaayon sa katotohanan. Hinihiling ko na liwanagan Mo ako, bigyan ako ng patnubay sa bagay na ito, at tulutan Mo akong hindi magkasala sa Iyo….” ’Yan ang naaangkop na tono para sa isang panalangin. Kung sasabihin mo lamang na, “Diyos, hinihiling ko sa Iyo na tulungan ako, gabayan ako, bigyan ako ng tamang kapaligiran at mga tamang tao, at hayaang gawin ko ang aking gawain nang maayos,” magkagayon, pagkatapos ng iyong panalangin, hindi mo pa rin mauunawaan ang kalooban ng Diyos, tulad ng iyong paghiling sa Diyos na kumilos ayon sa iyong sariling kalooban.

Hinango mula sa “Ang Kahalagahan at Pagsasagawa ng Panalangin”

Napakadalas na wala sa katwiran ang inyong mga panalangin; lagi kayong nagdarasal sa ganitong tono: “Diyos ko! Yamang pinagagampanan Mo na sa akin ang tungkuling ito, dapat Mong gawing angkop ang lahat ng ginagawa ko para hindi maabala ang Iyong gawain at hindi magdusa ang mga interes ng pamilya ng Diyos. Dapat Mo akong pangalagaan….” Ang gayong panalangin ay walang-wala sa katwiran, hindi ba? Gagawa ba ang Diyos sa iyo kung lalapit ka at mananalangin sa Kanya sa ganoong paraan? Makikinig ba Ako kung lumapit ka sa Akin at nagsalita sa ganoong paraan? Sisipain kita palabas sa pintuan! Hindi ka ba kapareho sa harap ng Espiritu gaya ng sa harap ni Cristo? Kapag ang isang tao ay lumalapit sa harapan ng Diyos upang manalangin, dapat nilang bigyang-pansin kung paano nila ito magagawa nang nasa katwiran, at kung paano nila maaayos ang kanilang panloob na kalagayan upang makamit ang kabanalan at may kakayahang magpasailalim. Kapag nagawa ito, mas mabuti para sa iyo na magpatuloy at manalangin; madarama mo ang presensya ng Diyos. Maraming beses, ang mga tao ay lumuluhod sa pagdarasal; ipinikit nila ang kanilang mga mata, at walang mga salitang dumarating sa kanila maliban sa, “Oh, Diyos! Diyos ko!" Bakit ka sumisigaw ng ganoon, walang salita, sa mahabang panahon? Ang iyong estado ay hindi tama. Ginawa mo ba ito kailanman? Alam mo ngayon kung ano ang maaari mong gawin at kung hanggang saan mo ito magagawa, at gumawa ka ng iyong sariling panukala, ngunit maraming beses na ikaw ay nasa abnormal na estado. Sa mga oras, kahit na ang iyong estado ay maaaring nabago, maaaring hindi mo alam kung paano ito nangyari, at, mas madalas kaysa sa hindi, walang mga salita na sumasapit sa iyo sa panalangin. Maaari mo ring maiugnay ito sa isang kakulangan ng edukasyon. Dapat bang edukado upang manalangin? Ang isang panalangin ay hindi isang sanaysay—magsalita lamang ng taos-puso, na may katwiran ng isang normal na tao. Tingnan mo ang mga panalangin ni Jesus (bagama’t hindi binabanggit dito ang Kanyang mga panalangin para pumalit ang mga tao sa Kanyang lugar o posisyon): Sa Halamanan ng Getsemani, ipinagdasal Niya, “Kung baga maaari….” Ibig sabihin, Kung magagawa.” Sinabi ito sa talakayan; hindi Niya sinabing, “Nagsusumamo Ako sa Iyo.” May puso at kalagayang nagpapasakop, ipinagdasal Niya, “Kung baga maaari, ay lumampas sa Akin ang sarong ito: gayon ma’y huwag ang ayon sa ibig Ko, kundi ang ayon sa ibig Mo” (Mateo 26:39). Ganito pa rin ang panalangin Niya sa pangalawang beses, at sa pangatlo ipinagdasal Niya, “Mangyari nawa ang Iyong kalooban.” Nang maunawaan ang mga layon ng Diyos Ama, sinabi Niya, “Mangyari nawa ang Iyong kalooban.” Nagawa Niyang lubos na magpasakop nang wala man lang anumang personal na pagpipilian. Sabi Niya, “Kung baga maaari, ay lumampas sa Akin ang sarong ito.” Ano ang ibig sabihin niyon? Nanalangin Siya sa gayong paraan dahil naisip Niya ang malaking pagdurusa ng pagdurugo sa krus hanggang sa Kanyang huling hininga—at patungkol ito sa kamatayan—at dahil hindi pa Niya lubos na naunawaan ang mga layon ng Diyos Ama. Dahil nagawa Niyang manalangin nang gayon sa kabila ng naisip na pagdurusa, talagang nagpasakop Siya nang husto. Ang Kanyang paraan ng pagdarasal ay normal; hindi Siya nagmungkahi ng anumang mga kundisyon sa Kanyang panalangin, ni hindi Niya sinabing alisin ang saro. Sa halip, ang Kanyang layunin ay hangarin ang mga layon ng Diyos sa isang sitwasyong hindi Niya naunawaan. Nang una Siyang manalangin, hindi Siya lubos na nakaunawa, at sinabi Niya, “Kung baga maaari … kundi ang ayon sa ibig Mo.” Nanalangin Siya sa Diyos na lubos na nagpapasakop. Sa pangalawang pagkakataon, nanalangin Siya sa gayon ding paraan. Sa kabuuan, tatlong beses Siya nanalangin (siyempre, ang tatlong panalanging ito ay hindi nangyari sa loob lamang ng tatlong araw), at sa Kanyang huling panalangin, lubos na Niyang naunawaan ang kalooban ng Diyos, pagkatapos niyon ay hindi na Siya nagsumamo ng anumang bagay. Sa Kanyang unang dalawang panalangin, naghahanap lamang Siya, at naghanap sa estado ng pagpapasakop. Gayunman, hindi talaga gayon manalangin ang mga tao. Sa kanilang mga panalangin, sinasabi ng mga tao, “Diyos ko, nagsusumamo ako na gawin Mo ito at iyon, at nagsusumamo ako na gabayan Mo ako sa ganito at ganoon, at nagsusumamo ako na ihanda Mo ang mga kundisyon para sa akin….” Marahil ay hindi Siya naghahanda ng angkop na mga kundisyon para sa iyo at hahayaan kang magdanas ng mga paghihirap. Kung palaging sasabihin ng mga tao, “Diyos ko, hinihiling ko na gumawa Ka ng mga paghahanda para sa akin at bigyan Mo ako ng lakas.” Ang gayong pagdarasal ay talagang hindi makatwiran! Dapat kang maging makatwiran kapag nagdarasal ka, at kailangan mong gawin iyon dahil nagpapasakop ka. Huwag limitahan ang iyong mga panalangin. Bago ka pa man magsimulang manalangin, nililimitahan mo na ito nang ganito: kailangan kong magsumamo sa Diyos at ipagawa sa Kanya ito at iyon. Ang ganitong paraan ng pagdarasal ay talagang hindi makatwiran. Kadalasan, ang Diyos ay hindi nakikinig sa mga panalangin ng mga tao, kaya’t kapag nagdarasal ang mga tao, wala silang nararamdaman.

Hinango mula sa “Ang Kahalagahan at Pagsasagawa ng Panalangin”

Basahin ang iba pa

02 Ano ang totoong mga panalangin?

Alam nating lahat na hindi tayo maaaring humiwalay sa panalangin sa ating paniniwala sa Diyos. Gayunpaman, maraming tao ang hindi malinaw na nakakaunawa kung ano ang totoong mga panalangin, at kaya may maraming maling pagsasagawa. Ang ilang mga tao ay may mga hindi taos-pusong mga salita kapag nanalangin sila sa Diyos, at nagpapaagos lang sila at sumusunod lang sa proseso. Ang ilan ay nananalangin lamang para sa mga pagpapala at biyaya ng Diyos. Ang iba ay paulit-ulit lang ang mga salita sa kanilang mga panalangin araw-araw, tulad ng pagbigkas ng isang sanaysay. Pagkatapos ng pagdarasal na tulad nito, wala silang anumang partikular na pakiramdam, o hindi man lang sila naantig sa kanilang mga espiritu, mas lalong hindi nadaragdagan ang kanilang pananampalataya sa Diyos. Samakatuwid, ang ganitong uri ng panalangin ay hindi matatawag na totoong mga panalangin. Kung gayon, ano nga ba ang totoong mga panalangin?

Nauugnay na mga Salita ng Diyos

Ano ang tunay na panalangin? Ito ay pagsasabi ng nasa puso mo sa Diyos, pakikipagniig sa Diyos habang inuunawa mo ang Kanyang kalooban, pakikipag-usap sa Diyos sa pamamagitan ng Kanyang mga salita, pagkadama na talagang malapit ka sa Diyos, pagkadama na Siya ay kaharap mo, at paniniwala na mayroon kang sasabihin sa Kanya. Ramdam mong puno ng liwanag ang puso mo at ramdam mo kung gaano kaibig-ibig ang Diyos. Nadarama mo na mas inspirado ka, at nasisiyahan ang iyong mga kapatid na makinig sa iyo. Madarama nila na ang mga salitang binibigkas mo ay ang mga salitang nasa kaibuturan ng kanilang puso, mga salitang nais nilang sabihin, na para bang ang iyong mga salita ang kahalili ng sa kanila. Ito ang tunay na panalangin. Matapos kang tunay na manalangin, mapapayapa at masisiyahan ang puso mo. Maaaring mag-ibayo ang lakas na mahalin ang Diyos, at madarama mo na wala nang mas mahalaga o makabuluhan sa buhay kaysa mahalin ang Diyos. Pinatutunayan ng lahat ng ito na naging mabisa ang iyong mga dalangin. Nakapagdasal ka na ba sa gayong paraan?

At ano naman ang nilalaman ng panalangin? Dapat kang manalangin nang paisa-isang hakbang, alinsunod sa tunay na kalagayan ng puso mo at sa gawain ng Banal na Espiritu; nakakaniig mo ang Diyos alinsunod sa Kanyang kalooban at sa mga hinihingi Niya sa tao. Kapag nagsimula kang manalangin, ibigay mo muna ang puso mo sa Diyos. Huwag kang magtangkang unawain ang kalooban ng Diyos—subukan mo lamang sabihin sa Diyos ang nasa puso mo. Kapag humarap ka sa Diyos, ganito ang sabihin mo: “Diyos ko, ngayong araw ko lamang napagtanto na dati akong sumusuway sa Iyo. Totoong ako ay tiwali at kasuklam-suklam. Sinasayang ko lang ang buhay ko. Mula sa araw na ito mabubuhay ako para sa Iyo. Mamumuhay ako nang makabuluhan at palulugurin ko ang Iyong kalooban. Nawa’y gumawa palagi sa akin ang Iyong Espiritu, patuloy akong liwanagan at tanglawan. Hayaan akong matibay at matunog na magpatotoo sa Iyong harapan. Hayaang makita ni Satanas sa amin ang Iyong kaluwalhatian, ang Iyong patotoo, at ang katibayan ng Iyong tagumpay.” Kapag nanalangin ka sa ganitong paraan, ganap na mapapalaya ang puso mo. Sa pagdarasal sa ganitong paraan, mas mapapalapit ang puso mo sa Diyos, at kung madalas kang makapagdarasal sa ganitong paraan, tiyak na gagawa sa iyo ang Banal na Espiritu. Kung palagi kang tatawag sa Diyos sa ganitong paraan, at magpapasya ka sa Kanyang harapan, darating ang araw na magiging katanggap-tanggap ang iyong pagpapasya sa harap ng Diyos, na matatamo ng Diyos ang iyong puso at buong pagkatao, at sa bandang huli ay gagawin ka Niyang perpekto. Para sa inyo, napakahalaga ng panalangin. Kapag nanalangin ka at tinanggap mo ang gawain ng Banal na Espiritu, aantigin ng Diyos ang puso mo, at lalakas ang loob mo na mahalin ang Diyos. Kung hindi ka magdarasal nang taos sa puso mo, kung hindi mo bubuksan ang puso mo para makipagniig sa Diyos, mawawalan ng paraan ang Diyos na gumawa sa iyo. Pagkatapos mong manalangin at masabi ang nasa puso mo, kung hindi pa nasimulan ng Espiritu ng Diyos ang Kanyang gawain, at wala kang natanggap na inspirasyon, ipinapakita nito na hindi tapat ang puso mo, hindi totoo ang sinasabi mo, at hindi pa rin dalisay. Pagkatapos mong manalangin, kung nakadama ka ng kasiyahan, naging katanggap-tanggap sa Diyos ang iyong mga panalangin at gumagawa sa iyo ang Espiritu ng Diyos. Bilang isang taong naglilingkod sa harap ng Diyos, hindi maaaring hindi ka manalangin. Kung tunay mong itinuturing na makabuluhan at mahalaga ang pakikipagniig sa Diyos, maaari mo bang talikdan ang panalangin? Walang sinumang maaaring mabuhay na walang pakikipagniig sa Diyos. Kung walang panalangin, nabubuhay ka sa laman, sa pagkaalipin kay Satanas; kung walang tunay na panalangin, nabubuhay ka sa ilalim ng impluwensya ng kadiliman. Umaasa Ako na nagagawa ninyo, mga kapatid, na tunay na manalangin sa bawat araw. Hindi ito tungkol sa pagsunod sa mga panuntunan, kundi tungkol sa pagtatamo ng tiyak na resulta. Handa ka bang isakripisyo ang kaunting tulog at kasiyahan upang bumangon nang maaga para sa mga panalangin sa umaga at masiyahan sa mga salita ng Diyos? Kung nagdarasal ka na may dalisay na puso at kumakain at umiinom ng mga salita ng Diyos nang gaya nito, lalo kang magiging katanggap-tanggap sa Kanya. Kung ginagawa mo ito tuwing umaga, kung araw-araw mong isinasagawa na ibigay ang puso mo sa Diyos, makipagniig at makipag-usap sa Kanya, siguradong madaragdagan ang iyong kaalaman tungkol sa Diyos, at mas mauunawaan mo ang kalooban ng Diyos. Sinasabi mo: “Diyos ko! Handa akong gampanan ang aking tungkulin. Sa Iyo ko lamang inilalaan nang lubusan ang aking buong pagkatao, upang Ikaw ay maluwalhati sa amin, upang matamasa Mo ang patotoong ibinabahagi ng grupo naming ito. Isinasamo ko na gumawa Ka sa amin, upang magawa kong tunay Kang mahalin at palugurin Ka at hanapin Ka bilang aking layunin.” Habang tinatanggap mo ang pasaning ito, tiyak na gagawin kang perpekto ng Diyos. Hindi ka dapat manalangin para lamang sa iyong sariling kapakanan, kundi dapat ka ring manalangin para masunod ang kalooban ng Diyos at para mahalin Siya. Ito ang pinakatunay na uri ng panalangin. Nagdarasal ka ba para masunod ang kalooban ng Diyos?

Noong araw, hindi ninyo alam kung paano manalangin, at kinaligtaan ninyo ang pagdarasal. Ngayon, kailangan ninyong gawin ang inyong makakaya para sanayin ang sarili ninyo na manalangin. Kung hindi mo kayang magkaroon ng lakas ng loob na mahalin ang Diyos, paano ka nagdarasal? Sinasabi mo: “Diyos ko, walang kakayahan ang puso ko na tunay Kang mahalin. Nais kong mahalin Ka, ngunit wala akong lakas. Ano ang dapat kong gawin? Nawa’y buksan Mo ang aking espirituwal na mga mata at nawa’y antigin ng Iyong Espiritu ang puso ko. Nawa’y loobin Mo, sa pagharap ko sa Iyo, na maitapon ko ang lahat ng negatibo, huwag na akong papigil sa sinumang tao, pangyayari, o bagay, at lubos kong ilantad ang puso ko sa Iyong harapan, at loobin Mo na maihandog ko ang aking buong pagkatao sa Iyong harapan. Paano Mo man ako subukin, handa ako. Ngayon, hindi ko isinasaalang-alang ang aking mga inaasahan sa hinaharap, ni wala ako sa ilalim ng pagkaalipin ng kamatayan. Sa puso kong nagmamahal sa Iyo, nais kong hanapin ang daan ng buhay. Lahat ng bagay, lahat—ay pawang nasa Iyong mga kamay; ang aking kapalaran ay nasa Iyong mga kamay at hawak Mo ang buhay ko mismo sa Iyong mga kamay. Ngayon, hangad kong mahalin Ka, at hayaan Mo man akong mahalin Ka o hindi, paano man manghimasok si Satanas, determinado akong mahalin Ka.” Kapag nakasagupa mo ang isyung ito, manalangin ka nang ganito. Kung magdarasal ka nang ganito araw-araw, unti-unting mag-iibayo ang lakas mong mahalin ang Diyos.

Hinango mula sa “Tungkol sa Pagsasagawa ng Panalangin”

Ang panalangin ay hindi lamang basta makatapos ka, o masunod ang pamamaraan, o mabigkas ang mga salita ng Diyos. Ibig sabihin, ang pagdarasal ay hindi pag-uulit ng ilang salita at paggaya sa iba. Sa panalangin, kailangang marating ng isang tao ang kalagayan kung saan maibibigay niya ang kanyang puso sa Diyos, na binubuksan ang puso niya para maantig ito ng Diyos. Para maging mabisa ang panalangin, dapat itong ibatay sa pagbabasa ng mga salita ng Diyos. Sa pamamagitan lamang ng pagdarasal mula sa mga salita ng Diyos magagawa ng isang tao na tumanggap ng higit na kaliwanagan at pagpapalinaw. Ang mga palatandaan ng isang tunay na panalangin ay: Pagkakaroon ng pusong nasasabik sa lahat ng hinihiling ng Diyos, at bukod pa riyan ay naghahangad na isakatuparan ang Kanyang mga hinihingi; pagkasuklam sa kinasusuklaman ng Diyos at pagkatapos, mula sa pundasyong ito, pagtatamo ng kaunting pagkaunawa tungkol dito, at pagkakaroon ng kaunting kaalaman at kalinawan tungkol sa mga katotohanang ipinaliliwanag ng Diyos. Kapag nagkaroon ng pagpapasya, pananampalataya, kaalaman, at isang landas ng pagsasagawa kasunod ng panalangin, saka lamang ito matatawag na tunay na pananalangin, at ang ganitong uri ng panalangin lamang ang maaaring maging mabisa. Subalit kailangang itatag ang panalangin sa pagtatamasa sa mga salita ng Diyos, kailangan itong itatag sa pundasyon ng pakikipagniig sa Diyos sa Kanyang mga salita, at kailangang magawa ng puso na hanapin ang Diyos at maging tahimik sa Kanyang harapan. Ang ganitong uri ng panalangin ay nakapasok na sa yugto ng tunay na pakikipagniig sa Diyos.

Hinango mula sa “Tungkol sa Pagsasagawa ng Panalangin”

Paminsan-minsan, ang pananangan sa Diyos ay hindi nangangahulugan ng paghingi sa Diyos na gawin ang isang bagay gamit ang tiyak na mga salita, o paghingi sa Kanya ng tiyak na paggabay o pag-iingat. Sa halip, ito ay yaong kapag nakakasagupa ang mga tao ng ilang usapin, nagagawa nilang tumawag sa Kanya nang taimtim. Kaya, ano ang ginagawa ng Diyos kapag tumatawag ang mga tao sa Kanya? Kapag ang puso ng isang tao ay naaantig at naiisip nila ito: “O Diyos, hindi ko ito magagawang mag-isa, hindi ko alam kung paano ito gagawin, at ako ay nanghihina at negatibo,” kapag sumaisip nila ang mga bagay na ito, alam ba ito ng Diyos? Kapag naiisip ng mga tao ang ganito, ang mga puso ba nila ay taimtim? Kapag sila ay taimtim na tumatawag sa Diyos sa ganitong paraan, pumapayag ba ang Diyos na tulungan sila? Sa kabila ng katunayan na maaaring hindi sila nakapagsabi kahit isang salita, nagpapakita sila ng kataimtiman, at kaya sumasang-ayon ang Diyos na tulungan sila. Kapag ang isang tao ay nakakasagupa ng isang napakamasalimuot na paghihirap, kapag wala silang sinumang malalapitan, at kapag nadarama nila ang lalong kawalang-pag-asa, nagtitiwala sila sa Diyos bilang kanilang tanging pag-asa. Paano sila nananalangin? Ano ang kalagayan ng kanilang pag-iisip? Sila ba ay taimtim? Mayroon bang anumang di-dalisay sa panahong iyon? Kapag nagtitiwala ka sa Diyos na parang Siya ang huling hibla na makakapitan upang iligtas ang iyong buhay, umaasang tutulungan ka Niya, na taimtim ang iyong puso. Bagama’t maaaring hindi ka gaanong nagsasalita, ang iyong puso ay naaantig na. Ibig sabihin, ibinibigay mo ang iyong taimtim na puso sa Diyos, at ang Diyos ay nakikinig. Kapag nakikinig ang Diyos, nakikita Niya ang iyong mga paghihirap, liliwanagan ka Niya, gagabayan ka, at tutulungan ka.

Hinango mula sa “Ang Mga Mananampalataya ay Dapat Munang Makaaninag sa Masasamang Kalakaran ng Mundo”

Basahin ang iba pa

03 Paano Manalangin Upang Pakinggan ng Diyos

Nauugnay na mga Salita ng Diyos

Paano pumapasok ang isang tao sa tunay na panalangin?

Habang nagdarasal, kailangan ay tahimik ang puso mo sa harap ng Diyos, at kailangan kang magkaroon ng pusong tapat. Tunay kang nakikipagniig at nagdarasal sa Diyos—hindi mo dapat subukang linlangin ang Diyos gamit ang mga salitang magandang pakinggan. Dapat ay nakasentro ang panalangin doon sa nais isakatuparan ng Diyos ngayon mismo. Hilingin mo sa Diyos na pagkalooban ka ng higit na kaliwanagan at pagpapalinaw, dalhin ang tunay na mga kalagayan at suliranin mo sa Kanyang presensya kapag nagdarasal ka, pati na ang pagpapasyang ginawa mo sa harap ng Diyos. Ang panalangin ay hindi tungkol sa pagsunod sa pamamaraan; tungkol ito sa paghahanap sa Diyos nang taos-puso. Hilingin mo sa Diyos na protektahan ang puso mo, upang madalas itong maging tahimik sa Kanyang harapan; na sa kapaligiran kung saan ka Niya inilagay, makilala mo ang iyong sarili, kamumuhian mo ang iyong sarili, at tatalikdan mo ang iyong sarili, sa gayon ay magkaroon ka ng normal na ugnayan sa Diyos at tunay na maging isang tao kang nagmamahal sa Diyos.

Hinango mula sa “Tungkol sa Pagsasagawa ng Panalangin”

Ang pinakamahalagang kaalaman tungkol sa panalangin:

1. Huwag pikit-matang sabihin ang anumang pumasok sa isipan. Kailangan ay may pasanin sa puso mo, ibig sabihin, kailangan ay mayroon kang layunin kapag nagdarasal ka.

2. Ang panalangin ay kailangang maglaman ng mga salita ng Diyos; kailangan ay nakasalig ito sa mga salita ng Diyos.

3. Kapag nagdarasal, hindi mo kailangang ulit-ulitin ang lipas nang mga isyu. Dapat mong iugnay ang iyong mga panalangin sa kasalukuyang mga salita ng Diyos, at kapag nagdarasal ka, sabihin mo sa Diyos ang nasasaloob mo.

4. Ang panalangin ng grupo ay kailangang may isang bagay na pinagtutuunan, na kinakailangan ay ang kasalukuyang gawain ng Banal na Espiritu.

5. Kailangang matutuhan ng lahat ng tao ang panalangin ng pamamagitan. Isang paraan din ito ng pagsasaalang-alang sa kalooban ng Diyos.

Ang buhay ng panalangin ng indibiduwal ay batay sa pagkaunawa sa kabuluhan ng panalangin at sa pangunahing kaalaman tungkol sa panalangin. Sa pang-araw-araw na buhay, kailangang madalas na ipagdasal ang sarili mong mga pagkukulang, ipagdasal na magkaroon ng pagbabago sa iyong disposisyon sa buhay, at magdasal batay sa iyong kaalaman tungkol sa mga salita ng Diyos. Dapat magtatag ang bawat tao ng kanilang sariling buhay ng panalangin, dapat silang manalangin para malaman ang mga salita ng Diyos, at dapat silang manalangin upang maghangad ng kaalaman tungkol sa gawain ng Diyos. Ihayag ang iyong personal na sitwasyon sa harap ng Diyos at magpakatotoo nang hindi nababahala sa paraan ng iyong pagdarasal, at ang pinakamahalaga ay magtamo ng tunay na pagkaunawa, at magtamo ng tunay na karanasan sa mga salita ng Diyos. Ang isang taong nagsisikap na makapasok sa espirituwal na buhay ay kailangang manalangin sa maraming iba’t ibang paraan. Tahimik na panalangin, pagbubulay-bulay sa mga salita ng Diyos, pag-alam sa gawain ng Diyos—lahat ng ito ay mga halimbawa ng makabuluhang gawain ng espirituwal na pakikibahagi para makapasok sa normal na espirituwal na buhay, na laging nagpapainam sa mga kalagayan ng isang tao sa harap ng Diyos at nagtutulak sa kanya na mas umunlad sa buhay. Sa madaling salita, lahat ng ginagawa mo, kumakain at umiinom ka man ng mga salita ng Diyos, o tahimik na nagdarasal, o nagpapahayag nang malakas, ay para malinaw mong makita ang mga salita ng Diyos, ang Kanyang gawain, at ang nais Niyang matamo sa iyo. Ang mas mahalaga, lahat ng ginagawa mo ay ginagawa para maabot ang mga pamantayang hinihingi ng Diyos at mas bumuti ang buhay mo. Ang pinakamaliit na hinihiling ng Diyos sa tao ay na magawa niyang buksan ang kanyang puso sa Kanya. Kung ibibigay ng tao ang kanyang tunay na puso sa Diyos at sasabihin sa Diyos ang tunay na nilalaman ng puso niya, handa ang Diyos na gumawa sa kanya. Ang gusto ng Diyos ay hindi ang baluktot na puso ng tao, kundi ang isang dalisay at tapat na puso. Kung hindi magsasalita ang tao sa Diyos mula sa kanyang puso, hindi aantigin ng Diyos ang kanyang puso o gagawa sa kanya. Kaya naman, ang pinakabuod ng panalangin ay ang kausapin ang Diyos mula sa iyong puso, na sinasabi sa Kanya ang iyong mga pagkukulang o ang tungkol sa iyong mapanghimagsik na disposisyon, ganap na ihinahayag ang iyong sarili sa Kanyang harapan; saka lamang magiging interesado ang Diyos sa iyong mga dalangin, kung hindi, itatago Niya ang Kanyang mukha mula sa iyo. Ang pinakamababang saligan para sa panalangin ay kailangan mong mapanatiling tahimik ang puso mo sa harap ng Diyos, at hindi ito dapat lumayo mula sa Diyos. Maaaring sa panahong ito ay hindi ka nagtatamo ng mas bago o mas mataas na kabatiran, ngunit sa gayon ay kailangan mong manalangin upang mapanatili ang iyong katayuan—hindi ka dapat bumalik sa dati. Ito ang pinakamababang kailangan mong makamtan. Kung kahit ito ay hindi mo kayang isakatuparan, pinatutunayan nito na ang iyong espirituwal na buhay ay wala sa tamang landas. Dahil dito, hindi mo magagawang kapitan ang una mong pananaw, mawawalan ka ng pananampalataya sa Diyos, at sa bandang huli ay mapapawi ang iyong kapasyahan. Ang isang tanda kung nakapasok ka na sa espirituwal na buhay o hindi pa ay ang tingnan kung ang iyong mga panalangin ay nasa tamang landas. Kailangang tanggapin ng lahat ng tao ang realidad na ito; kailangan nilang lahat na sadyang sanayin ang kanilang sarili sa pagdarasal, hindi sa paghihintay nang walang kibo, kundi sadyang hangarin na maantig ng Banal na Espiritu. Saka lamang sila magiging mga tao na tunay na naghahanap sa Diyos.

Hinango mula sa “Tungkol sa Pagsasagawa ng Panalangin”

At paano mo hinahangad na maantig ng Banal na Espiritu? Ang napakahalagang bagay ay ang mabuhay sa kasalukuyang mga salita ng Diyos, at manalangin sa saligan ng mga hinihingi ng Diyos. Sa pananalangin sa ganitong paraan, tiyak na aantigin ka ng Banal na Espiritu. Kung hindi ka naghahangad batay sa saligan ng mga salita na sinabi ng Diyos ngayon, ito ay walang ibubunga. Dapat kang manalangin, at sabihin: “O Diyos! Ikaw ay aking kinakalaban, at malaki ang aking pagkakautang sa Iyo; masyado akong masuwayin, at hindi kailanman nagagawang mapalugod Ka. O Diyos, hinihiling ko na iligtas Mo ako, nais kong maglingkod sa Iyo hanggang sa kahuli-hulihan, nais kong mamatay para sa Iyo. Hinahatulan Mo ako at kinakastigo ako, at wala akong mga reklamo; Ikaw ay aking kinakalaban at karapat-dapat akong mamatay, upang lahat ng tao ay maaaring makita ang Iyong matuwid na disposisyon sa aking kamatayan.” Kapag nananalangin ka mula sa kaibuturan ng iyong puso sa ganitong paraan, diringgin ka ng Diyos, at gagabayan ka; kung hindi ka nananalangin sa saligan ng mga salita ng Banal na Espiritu ngayon, walang posibilidad na aantigin ka ng Banal na Espiritu. Kung ikaw ay mananalangin alinsunod sa kalooban ng Diyos, at alinsunod sa kung anong gustong gawin ng Diyos sa kasalukuyan, sasabihin mo: “O Diyos! Nais kong tanggapin ang Iyong mga tagubilin at maging tapat sa Iyong mga tagubilin, at nakahanda akong ilaan ang aking buong buhay sa Iyong kaluwalhatian, upang ang lahat ng aking ginagawa ay makaaabot sa mga pamantayan ng bayan ng Diyos. Nawa’y antigin Mo ang aking puso. Nais ko na liwanagan akong palagi ng Iyong Espiritu, upang ang lahat ng aking ginagawa ay magdulot ng kahihiyan kay Satanas, na sa bandang huli ako ay Iyong makamit.” Kung mananalangin ka sa ganitong paraan, sa paraang nakasentro sa kalooban ng Diyos, walang-pagsalang gagawa sa iyo ang Banal na Espiritu. Hindi mahalaga kung gaano karami ang mga salita sa iyong mga panalangin—ang susi ay kung nauunawaan mo o hindi ang kalooban ng Diyos. Maaaring nagkaroon na kayong lahat ng sumusunod na karanasan: Minsan, habang nananalangin sa isang pagpupulong, ang mga dinamika ng gawain ng Banal na Espiritu ay umaabot sa kanilang kasukdulan, na nagiging sanhi para umusbong ang lakas ng bawa’t isa. Ang ilang tao ay tumatangis at humahagulgol habang nananalangin, napuspos ng pagsisisi sa harap ng Diyos, at ang ilang tao ay ipinakikita ang kanilang kapasyahan, at gumagawa ng mga panata. Ang gayon ay ang epekto na tatamuhin ng gawain ng Banal na Espiritu. Sa kasalukuyan, napakahalaga na ganap na ibuhos ng lahat ng tao ang kanilang mga puso sa mga salita ng Diyos. Huwag magtuon ng pansin sa mga salita na sinabi noon; kung pinanghahawakan mo pa rin ang kung ano ang dumating noong una, ang Banal na Espiritu ay hindi gagawa sa kalooban mo. Nakikita mo ba kung gaano kahalaga ito?

Hinango mula sa “Alamin ang Pinakabagong Gawain ng Diyos at Sumunod sa Kanyang mga Yapak”

Natuklasan Ko ang problema ng lahat ng tao: Kapag may bagay na nangyayari sa kanila, lumalapit sila sa Diyos para magdasal, subalit, para sa kanila, ang pagdarasal ay isang bagay, at ang suliraning kinakaharap ay isa pa. Pinaniniwalaan nilang hindi nila dapat ilahad kung anong nangyayari sa kanila sa panalangin. Napakadalang ng inyong tapat na panalangin, at may ilang hindi man lang alam kung papaano. Katunayan, ang pagdarasal una sa lahat ay upang sabihin kung ano ang nasa iyong puso, na parang naglalahad ka tulad ng pangkaraniwan mong ginagawa. Gayunman, may mga tao na nakaliligtaan ang kanilang katayuan sa oras na magsimula silang magdasal; iginiit nila na bigyan sila ng Diyos ng isang bagay, hindi alintana kung ito ay naaayon sa Kanyang kalooban, at, bilang kinalabasan, ang kanilang mga panalangin ay nalanta sa pagdarasal. Kapag nagdarasal ka, anuman ang hinihiling mo sa iyong puso, anuman ang hinahangad mo; o, marahil, mayroong isang bagay na nais mong talakayin, ngunit wala kang pananaw, at hinihiling mo na bigyan ka ng Diyos ng karunungan o lakas, o na maliwanagan ka Niya—anuman ang iyong hiling, dapat may katuwiran ka sa pagbigkas nito. Kung hindi, at lumuluhod at sinasabi mong, “Diyos, bigyan Mo ako ng lakas; hayaan Mong makita ko ang aking likas na pagkatao; Nagmamakaawa ako sa Iyo na gumawa; nagmamakaawa ako sa Iyo para dito at doon; Nakikiusap ako sa Iyo na gawin akong ganito-at-gayon….” Ang iyong “pagmamakaawa” ay naglalaman ng pagpupumilit; ito ay isang pagtatangka na gipitin ang Diyos, upang pilitin Siya na gawin ang nais mo—kung kaninong mga tuntunin ang sarili mong pinagpasyahan nang maaga, walang duda. Tulad ng nakikita ng Banal na Espiritu, anong epekto ang maaaring matamo ng naturang panalangin, kapag naitakda mo na ang mga tuntunin at napagpasyahan ang nais mong gawin? Dapat manalangin ang isang tao nang may isang naghahanap, nagpapasakop na puso. Kapag may nangyari sa iyo, halimbawa, at hindi ka sigurado kung paano ito haharapin, maaari mong (s) sabihin na, “Diyos! Hindi ko alam kung ano ang gagawin tungkol dito. Nais kong palugurin Ka sa bagay na ito, at hanapin ang Iyong kalooban. Nawa ang Iyong kalooban ay matupad. Nais ko lamang gawin ang ayon sa kalooban Mo, hindi ang nais ko. Alam Mo na ang lahat ng kalooban ng tao ay salungat sa Iyo, at lumalaban sa Iyo, at hindi umaayon sa katotohanan. Hinihiling ko na liwanagan Mo ako, bigyan ako ng patnubay sa bagay na ito, at tulutan Mo akong hindi magkasala sa Iyo….” ‘Yan ang naaangkop na tono para sa isang panalangin. Kung sasabihin mo lamang na, “Diyos, hinihiling ko sa Iyo na tulungan ako, gabayan ako, bigyan ako ng tamang kapaligiran at mga tamang tao, at hayaang gawin ko ang aking gawain nang maayos,” magkagayon, pagkatapos ng iyong panalangin, hindi mo pa rin mauunawaan ang kalooban ng Diyos, tulad ng iyong paghiling sa Diyos na kumilos ayon sa iyong sariling kalooban.

Dapat mong tiyakin ngayon kung ang mga salitang ginamit mo sa pagdarasal ay makatwiran. Kung ang iyong mga panalangin ay hindi makatwiran, hindi mahalaga kung ito ay dahil sa iyong kamangmangan o pinaghandaan, ang Banal na Espiritu ay hindi gagawa sa iyo. Samakatuwid, kapag ikaw ay nananalangin, dapat kang magsalita ng makatwiran, sa isang angkop na tono. Sabihin mo ito: “Diyos! Alam Mo ang aking kahinaan at aking pagiging mapanghimagsik. Hinihiling ko lamang sa Iyo na bigyan ako ng lakas at tulungan akong makaya ang aking mga kalagayan, subalit ayon lamang sa Iyong kalooban. Ito lang ang hinihiling ko. Hindi ko alam kung ano ang Iyong kalooban, ngunit nawa ang Iyong kalooban ay matupad lahat. Kahit na ako ay para magserbisyo, o upang maging isang hambingan, gagawin ko ito nang kusa. Hinihiling ko sa Iyo na bigyan ako ng lakas at karunungan, at hayaan akong palugurin Ka sa bagay na ito. Nais ko lamang na magpasakop sa Iyong mga kaayusan….” Pagkatapos ng gayong panalangin, ang iyong puso ay magiging panatag. Kung ang ginagawa mo lamang ay patuloy na pagmamakaawa, gaano man karami ang iyong sinasabi, lahat ito ay mga mababaw na salita; Hindi gagawa ang Diyos bilang tugon sa iyong pagsusumamo, sapagkat napagpasyahan mo na ang nais mo una pa man. Kapag lumuhod ka sa pagdarasal, sabihin ito: “Diyos! Alam Mo ang kahinaan ng tao, at alam Mo ang mga kalagayan ng tao. Hinihiling ko sa Iyo na liwanagan ako sa bagay na ito. Tulutan akong maunawaan ang Iyong kalooban. Nais ko lamang na magpasakop sa lahat ng Iyong isinasaayos; handa ang aking puso na sumunod sa Iyo….” Manalangin ng ganito, at aantigin ka ng Banal na Espiritu. Kung ang paraan ng iyong pagdarasal ay hindi tama, ang iyong pagdarasal ay mawawalang-saysay, at hindi ka aantigin ng Banal na Espiritu. Huwag manatili sa, pagsasalita para sa iyong sarili—ang gayong paggawa ay walang iba kundi kapabayaan at paimbabaw. Gagawa ba ang Banal na Espiritu kung ikaw pabaya at paimbabaw? Kapag ang isang tao ay lumapit sa harap ng Diyos, dapat silang maging tama at maayos, na may isang maka-diyos na ugali, tulad ng mga pari sa Kapanahunan ng Kautusan, na lahat lumuluhod nang nag-alay sila ng sakripisyo. Hindi isang simpleng bagay ang pananalangin. Paano naging kaakit-akit para sa isang tao na lumapit sa harap ng Diyos na nakalabas ang mga pangil at iwinawasiwas ang kanilang mga kuko, o manalangin nang pasibo, na kumportable sa kanilang kinalalagyan, na naniniwala na maririnig sila ng Diyos? Hindi yan kabanalan! Ang Aking hangarin sa pag-uusap na ito ay hindi upang hingin sa mga tao na sumunod sa ilang partikular na panuntunan; ang pinakamaliit na magagawa ng isang tao ay ikiling ang kanilang puso sa Diyos, at lumapit sa Kanya nang may isang maka-Diyos na kalooban.

Hinango mula sa “Ang Kahalagahan at Pagsasagawa ng Panalangin”

Basahin ang iba pa