Tala ng Patnugot: Maraming mga kapatid na naniniwala lamang sa Diyos at nakakaligtaang dumalo sa mga pagpupulong sa oras at madalas na palayawin ang kanilang sarili sa mga pagdadahilan na sila ay abala sa trabaho at walang oras, sa gayon ay nagiging higit na malayo sa Diyos. Kapareho ito kay Xingwu. Dahil abala siya sa pagtulong sa kanyang kapatid sa pag-aalaga ng kanyang negosyo, hindi niya gaano binibigyang pansin ang pagdalo sa mga pagpupulong, at sa di inaasahang pag-uunat ng itim na kamay ni Satanas sa kanya—nakatagpo niya ang isang aksidente. Pagkatapos lamang nito ay nagsimula siyang magising at maunawaan na ang pagdalo sa mga pagpupulong ay napakahalaga sa mga Kristiyano. Tingnan natin ang kanyang karanasan …
Noong Abril 2018, masuwerte akong tinanggap ang gawain ng Diyos sa mga huling araw. Nakaramdam ako ng lubos na kasiyahan at nagagalak na salubungin ang pagbabalik ng Panginoong Jesus. Pagkatapos nito, madalas akong nakikipagpulong sa aking mga kapatid. Nabasa namin ang mga salita ng Diyos at naiparating ang aming mga indibidwal na karanasan at pang-unawa. Araw-araw akong nakinabang sa mga salita ng Diyos. Sa loob ng aking puso, nagkaroon ako ng kapayapaan at kagalakan. Pagkaraan ng ilang panahon, naiintindihan ko ang maraming mga katotohanan na hindi ko naunawaan noon, at nakapagkamit ako ng mas higit pa kaysa sa mayroon ako sa relihiyon.
Sa huling bahagi ng Disyembre 2018, naging abala ang tindahan ng aking kapatid at nagkukulang, kaya hiniling niya sa akin na magtrabaho nang obertaym. Gayunpaman, ang oras na kinakailangan upang dumalo sa mga pagpupulong ay madalas na tiyempo sa aking obertaym. Sa tuwing pagbalik ko mula sa pagdalo sa isang pagpupulong ay walang kasiyahang sinasabi sa akin ng aking kapatid na babae: “Kapatid, abala ang tindahan; huwag kang laging gumugol ng oras sa pagdalo sa mga pulong. Kapag may oras ka, tumulong ka sa tindahan.” Nang marinig ko iyon, naisip ko: “Hindi bale kung hindi ako makapunta sa mga pagpupulong nang ilang beses. Okay lang na maniwala sa Diyos sa aking puso. Makalipas ang ilang sandali, kapag hindi ako abala, dadalo ako ng regular sa mga pulong.” Samakatuwid, lagi kong inuuna ang negosyo ng tindahan at nagpupunta lamang ako sa mga pagpupulong kapag libre ako. Minsan ang mga pagpupulong ay nakapagsimula na ng mahabang panahon pagdating ko; minsan kapag natapos ko ang aking trabaho, tapos na ang mga pagpupulong at hindi ako nakadalo. Nang walang kamalayan, nakaramdam ako ng kawalan ng sigla sa pagdalo sa mga pagpupulong. Higit pa, dahil palagi akong napapagod mula sa pagtatrabaho ng obertaym sa panahong iyon, pag-uwi ko sa bahay, madalas akong nakakatulog bago pa ako magbasa ng dalawang talata ng mga salita ng Diyos, at kung minsan ay hapung-hapo ako kaya pumupunta na lang ako sa kama. At madalas akong sumusunod lang sa mosyon sa pagdarasal. Bilang resulta, naramdaman ko nang mas higit akong nalalayo sa Diyos.
Sa oras na iyon, ang aking mga kapatid ay nakikipagbahagi sa akin ng maraming beses, na nagsasabing: “Ikaw ay abala sa trabaho at hindi ka regular na nakadadalo sa mga pulong. Nahulog ka sa mga paglilinlang ni Satanas. Sa mga huling araw, matindi ang labanan sa espirituwal. Ayaw ni Satanas na matanggap natin ang kaligtasan ng Diyos, kaya’t sinusubukan nitong gamitin ang lahat ng uri ng tao, mga kaganapan at mga bagay upang matakpan ang ating normal na kaugnayan sa Diyos. Mula sa panlabas, abala ang tindahan, ngunit sa katunayan sa espiritwal na mundo, ginagamit ito ni Satanas upang makagambala sa iyo upang wala kang oras upang dumalo sa mga pagpupulong at ituloy ang katotohanan. Dahan-dahan, ikaw ay malalayo ng malalayo sa Diyos, maiwawala ang pangangalaga at proteksyon ng Diyos at sa huli ay mahuli ni Satanas. Dapat nating makilala ang masasamang motibo ni Satanas.” Sa tuwing naririnig ko ang kanilang pagbabahagi, pasalita akong sumang-ayon na dadalo sa mga pulong, ngunit naisip ko sa aking puso: “Abala ang tindahan ng aking kapatid at ito ang tunay na sitwasyon. Kung hindi ako tutulong, tiyak na magrereklamo siya laban sa akin. Kapag hindi ako abala sa hinaharap, karaniwan akong dadalo sa mga pagpupulong. Hindi ba’t pareho lang ang lahat? Ang higit pa, hindi ko makita at maramdaman kung paano tayo ginugulo at nilalamon ni Satanas. Maaaring hindi ito masyadong seryoso.” Palagi akong nagbibingi-bingihan sa pakikipagbahagi ng aking mga kapatid. Bihira pa rin akong pumunta sa mga pagpupulong at kung minsan kahit na nagpupunta ako ay hindi ako nakakahanap ng anumang uri ng panloob na katahimikan ngunit nasa-isip ko ang mga bagay sa trabaho. Bilang resulta, kaunti ang aking nakamit mula sa mga pagpupulong. Hindi ako makaramdam ng pagiging kalmado at kapayapaan ngunit nakararamdam ako ng patuloy na pagod. Sa oras na iyon ay inunat ni Satanas ang itim nitong kamay sa akin...
Noong alas-7:00 ng gabi, sa ika-apat na araw ng unang buwan ng buwan sa 2019, isang customer ang dumating sa tindahan upang bumili ng mga materyales. Nakuha ko ang lahat ng hiniling niya maliban sa isang maliit na bungkos ng sampung-talampakang haba na mga baretang bakal. Pagkatapos ay umakyat ako sa hagdan sa isang istante na may sampung talampakan ang taas upang makakuha ng isang maliit na bungkos ng mga baretang bakal mula sa isang malaking bungkos (binubuo ng 100 maliit na bungkos). Pinutol ko muna ang yerong bakal sa kanang bahagi ng malaking bungkos na ginamit upang itali ito at pagkatapos ay putulin ang yerong bakal sa kaliwang bahagi. Nang makita na ang malaking bungkos ay hindi maluwag, humawak ako sa rack ng bakal sa itaas ng aking ulo gamit ang isang kamay, at ginamit ko ang lahat ng aking lakas upang subukang maghila ng isang maliit na buwig mula sa kaliwang bahagi ng kabilang kamay. Sa hindi inaasahan, ang malaking bungkos ng mga baretang bakal ay biglang naging maluwag at ang mga bakal na bareta ay nahulog sa akin tulad ng isang bumabagsak na pader. Sa pamamagitan lamang ng isang kamay na nakahawak sa rack, hindi ako halos makakapit, naisip ko: “Mamamatay ako. Ako ay nasa higit sa sampung talampakan mula sa lupa at sa ibaba ay mga bato, mga tubo na bakal at mga bareta na bakal na nakalatag sa mga ika-anim at pito. Kung mahuhulog ako, gayon ay mamamatay ako o malulumpo.” Sa kritikal na sandali na ito, dali-dali akong tumawag sa Diyos: “Oh Diyos ko, iligtas mo ako! Iligtas mo ako!” Pagkatapos nawala ang aking kamalayan. Hindi ko alam kung gaano karaming oras ang lumipas nang nahihimatay na narinig ko ang mga tinig ng mga tao sa paligid ko at naramdaman na hinihila nila ako pataas …
Nang ako ay muling nagkamalay, nakaramdam ako ng hindi matiis na pagkirot sa aking dibdib at naramdaman kong may nagpupunit ng aking damit at pantalon upang iligtas ako. Pinilit kong buksan ang aking mga mata ngunit nabigo ako. Ang aking katawan ay sumasakit nang sobra at naramdaman ko ang paghahabol ng hininga—ako ay nasa matinding kirot, na parang malapit na akong mamatay. Maya-maya, hinimatay ulit ako. Nang magising ako, namalayan ko ang aking sarili na nakahiga sa isang ward. Buhay pa ako—alam kong proteksyon ng Diyos at patuloy akong nagpapasalamat sa Diyos sa aking puso. Matapos ang isang pagsusuri, sinabi ng doktor sa aking kapatid: “Akala ko ang kanyang mga pinsala ay malubhang malubha, ngunit sa katunayan wala siyang concussion o anumang nasira na mga buto ngunit may krack lamang ang kanyang mga buto. Kung nasira niya ang isa sa kanyang cervical vertebrae, kakailanganin niyang magkaroon ng operasyon at marahil ito ay magiging sanhi ng pagka-paralisad. Ngayon kahit na ang kanyang mga pinsala ay seryoso pa rin, hindi na niya kailangan ng operasyon. Napakasuwerte niya.” Lalo akong naantig sa narinig. Nagpasalamat talaga ako sa Diyos! Sa pag-iisip kung paano ako nahulog mula sa taas na iyon at kung gaano karaming mga bakal na bareta na bumagsak sa akin, kung hindi sa proteksyon ng Diyos, mawawalan ako ng buhay. Sa pag-iisip nito, ang aking puso ay lumaki ng pasasalamat sa Diyos.
Sa ikalawang araw, ang aking mga kapatid na babae mula sa Iglesia ay nagpunta sa ospital upang makita ako. Nang malaman nila na nagkaroon lamang ako ng krack sa aking mga buto matapos bumagsak mula sa sobrang taas, nagpasalamat silang lahat sa Diyos para sa proteksyon Niya sa akin. Sinabi ni Kapatid Liu: “Kapatid, ang pagkakatagpo mo sa aksidente ay talagang pagsisikap ni Satanas upang guluhin at lamunin ka. Hayaan mong basahin ko ang dalawang mga talata ng mga salita ng Diyos sa iyo.
“Sabi ng mga salita ng Diyos: ‘Ang Diyos ay gumagawa, ang Diyos ay nagmamalasakit sa isang tao, nagmamasid sa isang tao, at mga panahong ito ay binubuntutan ni Satanas ang Kanyang bawat hakbang. Sinuman ang pinapaboran ng Diyos, binabantayan din siya ni Satanas, at binubuntutan ito sa likod. Kung nais ng Diyos ang taong ito, gagawin ni Satanas ang lahat ng makakaya nito upang hadlangan ang Diyos, gamit ang iba’t ibang masasamang kaparaanan upang tuksuhin, guluhin at wasakin ang ginagawa ng Diyos, ang lahat ng ito ay upang makamit ang natatagong layunin nito. … Sa pakikipagdigma sa Diyos at pagsunud-sunod sa likuran Niya, ang layunin ni Satanas ay ang buwagin ang lahat ng gawain na nais gawin ng Diyos, ang sakupin at kontrolin ang mga nais na makuha ng Diyos, ang ganap na puksain ang mga nais na makuha ng Diyos. Kung hindi sila mapupuksa, sila kung gayon ay aangkinin ni Satanas upang magamit nito—ito ang layunin nito.’
“‘Sa lupa, lahat ng uri ng masasamang espiritu ay walang-tigil sa paggala sa paghahanap ng mapagpapahingahan, at walang-hinto sa paghahanap ng mga bangkay ng mga tao na maaaring lamunin. Aking mga tao! Kailangan kayong manatili sa loob ng Aking pangangalaga at proteksyon. Huwag magpakasama kailanman! Huwag kumilos nang walang-ingat kailanman! Dapat mong ialay ang iyong katapatan sa Aking sambahayan, at sa katapatan mo lamang malalabanan ang panlalansi ng diyablo. Anuman ang mangyari, hindi ka dapat kumilos na tulad noong araw.’”
Matapos basahin ang mga salita ng Diyos, pinakibahagi ni Kapatid Liu: “Mula pa nang ang sangkatauhan ay natiwali ni Satanas, patuloy na gumagawa ang Diyos upang mailigtas ang sangkatauhan, habang sinusubukan ni Satanas ang lahat upang istorbohin at guluhin ang gawain ng Diyos. Ginagamit ni Satanas ang lahat ng uri ng mga tao, mga kaganapan at mga bagay sa ating buhay upang guluhin tayo—maaaring magdadala din ito ng mga kapahamakan sa ating mga tahanan o targetin at atakihin ang ating mga kahinaan, sa walang kabuluhang pag-asam na mahila tayo pabalik sa kampo nito at sa huli ay maiwala natin ang kaligtasan ng Diyos at mawasak ng Diyos kasama nito. Sa mga panahong ito, hindi ka na nakadadalo ng regular sa mga pagpupulong simula ng ang tindahan ng iyong kapatid ay nagkukulang at iyong inabala ang iyong sarili dito. Mula sa labas, lumilitaw na ito ang tunay na sitwasyon ngunit sa katunayan sa likod nito ay ang panggugulo ni Satanas. Sinusubukan ni Satanas na gamitin ang pamamaraang ito upang kunin ang iyong puso, upang mawalan ka ng oras para sumamba sa Diyos. Nakikita mo lamang ito ng tulad nang pagliban sa pagpupulong dahil naging abala ka at ito ay hindi seryoso, ngunit ang masamang motibo ni Satanas ay upang mas mailayo ka sa Diyos, maging mas pa konti ng pakonti ang pagnanais na dumalo sa mga pulong at basahin ang mga salita ng Diyos, at pati na mawalan ng interes sa paniniwala sa Diyos, upang mawalan ka ng pag-aalaga at proteksyon ng Diyos at sa huli ay paunti-unting malamon ni Satanas. Kahit pa dumanas ka ng ilang pasakit sa kapaligirang ito, ating tunay na nakikita ang kasamaan at pagkasuklam-suklam ni Satanas, maaaring mawari at maitanggi sa ating mga puso at hindi na muling mahulog sa mga tusong pakana nito; at saka, ating makikita ang pag-ibig ng Diyos. Kahit pa labis tayong kumalaban sa Diyos, Mayroon pa rin siyang awa sa atin at binabantayan at pinoprotektahan tayo kapag pini-purwesiyo tayo ni Satanas. Ito ay higit na nakakapag-pakita sa atin ng napakalaking pag-ibig at kaligtasan ng Diyos para sa atin.”
Sa pagkakarinig ko sa pakikipagbahagi ng kapatid, patuloy akong napapatango at sinabi nang may pagkasabik: “Oo, tama iyon! Ang mga kapatid ay laging ibinabahagi sa akin na ginagamit ni Satanas ang lahat ng mga uri ng paraan upang maakit ang mga tao at lamunin ang mga tao, ngunit hindi ko alam kung paano makita ang mga bagay mula sa pananaw ng espirituwal na mundo. Akala ko ito ay ang tunay na sitwasyon na ang aking trabaho ay abala at na walang kaso ang hindi pagdalo sa mga pagpupulong. Ngayon alam ko na ginagamit ni Satanas ang mga bagay na ito upang talikuran ko ang Diyos at sa huli ay mapurwisyo ni Satanas. Kahit na hindi ako dumalo sa mga pagpupulong sa panahong ito, nang tumawag ako sa Diyos nang mangyari ang aksidente, iniligtas niya ang aking buhay. Maraming salamat sa Diyos! Mula ngayon, hindi na ako dapat sumuway sa Diyos; Kailangan kong dumalo sa mga pagpupulong, taimtim na basahin ang mga salita ng Diyos at gampanan ang aking tungkulin upang mabayaran ang pag-ibig ng Diyos.”
Ipinakibahagi sa akin ng mga kapatid na babae na bilang mga naniniwala sa Diyos, dapat tayong magkaroon ng isang lugar para sa Diyos sa ating mga puso at unahin ang pagsamba sa Diyos. Ang pagdalo sa mga pagpupulong, pagdarasal, at pagbabasa ng mga salita ng Diyos ay mga paraan upang makapagtatag ng isang normal na kaugnayan sa Diyos at ang mga ito ay isang bagay na dapat gawin ng mga Kristiyano. Binasa rin ni Kapatid Liu ang talatang ito ng mga salita ng Diyos: “Ang ‘paniniwala sa Diyos’ ay nangangahulugan ng paniniwala na mayroong Diyos; ito ang pinakasimpleng konsepto patungkol sa paniniwala sa Diyos. Bukod pa riyan, ang paniniwala na mayroong Diyos ay hindi kapareho ng tunay na paniniwala sa Diyos; sa halip, ito ay isang uri ng simpleng pananampalataya na may matitinding kahulugang pangrelihiyon. Ang ibig sabihin ng tunay na pananampalataya sa Diyos ay ang mga sumusunod: Batay sa paniniwala na ang Diyos ang may kapangyarihan sa lahat ng bagay, dinaranas ng isang tao ang Kanyang mga salita at Kanyang gawain, inaalis ang tiwaling disposisyon ng isang tao, pinalulugod ang kalooban ng Diyos, at nakikilala ang Diyos. Ganitong uri lamang ng paglalakbay sa buhay ang matatawag na ‘pananampalataya sa Diyos.’”
Binahagi din ng kapatid itong pakikipagbahagi na: “Alam natin mula sa mga salita ng Diyos na ang paniniwala sa Diyos ay hindi lamang tungkol sa pansalitang kilos at paniniwala sa loob ng ating mga puso. Sa halip ito ay ang madalas na paglapit sa harap ng Diyos, upang manalangin nang madalas sa Diyos, na basahin ang mga salita ng Diyos madalas, dumalo sa mga pulong ng madalas, upang mas na maunawaan ang katotohanan mula sa mga salita ng Diyos, upang maunawaan ang mga salita ng Diyos sa totoong buhay, at praktikal na maranasan ang gawain ng Diyos sa mga kapaligiran na inayos ng Diyos para sa atin araw-araw, upang maitaboy natin ang ating mga tiwaling disposisyon, sumunod at masiyahan ang Diyos, at sa huli ay maililigtas ng Diyos. Ito lamang ang matatawag na tunay na paniniwala sa Diyos. Kung hindi tayo kumilos alinsunod sa mga hinihingi ng Diyos at hindi dumalo sa mga pulong, manalangin, makipagbahagi sa katotohanan o nagsasagawa ng mga salita ng Diyos, at kung naniniwala lamang tayo sa Diyos sa ating ekstrang oras o ituring ang ating pananampalataya bilang espirituwal na pagkain, kung magkagayon gaano man karami ang taong naniniwala tayo sa Diyos, hindi natin magagawang matanggal ang ating tiwaling disposisyon o magkaroon ng isang tunay na pag-unawa sa Diyos. Ang ganitong uri ng pananampalataya ay nagbabayad lamang ng serbisyo sa labi at walang laman. Hindi kinikilala ng Diyos ang ganitong uri ng pananampalataya.”
Ang kapatid ay nagpatuloy sa pakikipagbahagi: “Palaging isinasaalang-alang natin ang ating gawain na mas mahalaga kaysa sa mga pulong at hindi makadalo sa mga pagpupulong sa oras. Ipinapahiwatig nito na hindi natin naiintindihan ang kahalagahan ng mga pagpupulong. Sa katunayan, ang buhay ng Iglesia ay isang paraan upang pagsamahin ang mga salita ng Diyos at maunawaan ang katotohanan. Sa pamamagitan lamang ng pakikisalamuha sa ating mga kapatid na higit nating mauunawaan ang katotohanan at maging mas malinaw sa landas ng pagsasanay. Samakatuwid, hindi natin maiiwan ang buhay sa Iglesia. Tulad ng sinasabi ng Bibliya: ‘Na huwag nating pabayaan ang ating pagkakatipon, na gaya ng ugali ng iba, kundi mangagaralan sa isa’t isa; at lalo na kung inyong namamalas na nalalapit na ang araw’ (Mga Hebreo 10:25). Mula rito, makikita natin na ang pagdalo sa mga pagpupulong ay may kahalagahan sa atin na mga mananampalataya sa Diyos at dapat tayong magpatuloy sa pagdalo sa mga pagpupulong sa lahat ng oras. Dahil limitado ang ating kalibre mauunawaan lamang natin ang literal na kahulugan ng mga salita ng Diyos sa ating sarili at hindi natin maiintindihan ang tunay na hangarin at kahilingan ng Diyos. Ngunit sa pakikisalamuha sa ating mga kapatid tungkol sa ating sariling mga karanasan at pang-unawa, makakakuha tayo ng higit na kaliwanagan at ilaw, at matuto mula sa bawat isa upang mas maiintindihan natin ang totoong kahulugan ng mga salita ng Diyos at ang landas ng pagsasagawa ay maging mas malinaw. Bilang karagdagan, sa mga pagpupulong, maaari nating saliksikin ang katotohanan upang malutas ang mga problema na nakatagpo natin sa mga ordinaryong oras at makakatulong ito sa atin na madala ang mga salita ng Diyos sa tunay na buhay. Sa ganitong paraan, anuman ang mangyari, maaari nating laging pagtuunan ng pansin ang paglapit sa harapan ng Diyos, salaminin ang ating sariling katiwalian at hanapin ang kalooban ng Diyos, at pagkatapos ay maaaring magsanay alinsunod sa mga kinakailangan ng Diyos. Ito ay kapaki-pakinabang sa atin na tumakas sa ating katiwalian at mas mabilis na paglago sa ating buhay. Kung hindi tayo patuloy na dumadalo sa mga pagpupulong, o hindi natin alam kung paano maghanap ng katotohanan, kung kailan tayo ay nahaharap sa mga paghihirap o mga problema, hindi natin mauunawaan ang kalooban ng Diyos nang walang patnubay ng Kanyang mga salita, at madalas ay hindi natin alam kung ano ang gagawin o kung paano malutas ang mga ito, at makaramdam lamang ng pagod sa pisikal at mental. Mas masahol pa, kung tatalikuran natin ang Diyos at mawala ang Kanyang pangangalaga at proteksyon, magbibigay ito ng isang pagkakataon para sa gawain ni Satanas at madali tayong mapabagabag at lalamunin ni Satanas at mamuhay sa mga pagdurusa ni Satanas. Tulad ng sinasabi ng mga salita ng Diyos: ‘Kung abnormal ang iyong espirituwal na buhay, hindi mo mauunawaan ang kasalukuyang gawain ng Diyos, at sa halip ay palagi mong madarama na ito ay lubos na hindi kaayon ng iyong mga kuru-kuro, at bagama’t handa kang sundan Siya, wala kang sigla ng kalooban. Kaya, anuman ang kasalukuyang ginagawa ng Diyos, kailangang makipagtulungan ang mga tao. Kung hindi makikipagtulungan ang mga tao, hindi magagawa ng Banal na Espiritu ang Kanyang gawain, at kung wala sa puso ng mga tao ang makipagtulungan, mahihirapan silang makamit ang gawain ng Banal na Espiritu. … Kung hindi nakikipagtulungan ang mga tao sa Diyos at hindi naghahangad ng mas malalim na pagpasok, kukunin ng Diyos ang lahat ng bagay na dating kanila. Sa kanilang kalooban, palaging sakim ang mga tao sa kariwasaan at mas gustong tamasahin kung ano ang nariyan na. Nais nilang makamit ang mga pangako ng Diyos nang walang anumang kapalit. Ito ang maluluhong ideyang isinasaloob ng sangkatauhan. Ang pagkakamit ng buhay mismo nang walang anumang kapalit—ngunit mayroon bang anumang bagay na naging ganito kadali? Kapag ang isang tao ay naniniwala sa Diyos at naghahangad na pumasok sa buhay at naghahangad ng pagbabago sa kanilang disposisyon, kailangan nilang magbayad ng halaga at matamo ang isang kalagayan kung saan palagi nilang susundin ang Diyos, anuman ang Kanyang gawin. Ito ay isang bagay na kailangang gawin ng mga tao. Kahit sundin mo ang lahat ng ito bilang isang patakaran, kailangan mong laging panindigan ito, at gaano man katindi ang mga pagsubok, hindi mo maaaring bitiwan ang iyong normal na kaugnayan sa Diyos. Dapat mong magawang manalangin, mapanatili ang iyong buhay-iglesia, at hindi iwanan kailanman ang iyong mga kapatid. Kapag sinubok ka ng Diyos, dapat mo pa ring hanapin ang katotohanan. Ito ang pinakamaliit na kinakailangan para sa isang espirituwal na buhay.’ Tulad ng nakikita, ang isang normal na buhay na espiritwal ay napakahalaga sa atin. Ang pagdarasal, pagbabasa ng mga salita ng Diyos, at pagdalo sa mga pagpupulong ay lahat ng kailangang-kailangan na bahagi ng isang espirituwal na buhay. Sa pamamagitan lamang ng pagsunod sa mga ito makakabuo tayo ng isang normal na ugnayan sa Diyos at matatanggap ang gawain ng Banal na Espiritu. Samakatuwid, gaano man kaabala ang ating buhay trabaho at kung gaano kapagod ang ating mga pisikal na katawan, dapat pa rin tayong masigasig na manalangin, basahin ang mga salita ng Diyos at dumalo sa mga pagpupulong upang mapanatili ang isang normal na buhay na espiritwal. Sa gayon, malalaman natin kung paano maghanap ng katotohanan kapag nakakaranas tayo ng mga paghihirap at magkakaroon tayo ng landas upang magsanay. At matapos lamang ang ating espiritwal na buhay ay magiging matibay at ang ating relasyon sa Diyos ay magiging mas normal sa paglipas ng panahon.”
Pagkatapos lamang marinig ang pakikisama ng kapatid ay sinimulan kong sumalamin, at naisip ko: “Inaangkin ko lang na naniniwala ako sa Diyos, iniisip na hangga’t hawak ko ang Diyos sa loob ng aking puso, sapat na iyon. Matapos tanggapin ang gawain ng Diyos sa mga huling araw, kahit na nadama ko ang kasiyahan sa mga pagpupulong na hindi ko pa naramdaman sa relihiyon, dahil hindi ko alam kung ano ang tunay na paniniwala sa Diyos at hindi ko alam ang anumang bagay tungkol sa mga espirituwal na digmaan, itinuring ko lamang ang pananampalataya bilang aking libangan—kapag mayroon akong oras ay dadalo ako sa mga pagpupulong at kapag abala ako sa trabaho ay hindi ko gustong dumalo. Ginagawa ko din ang mosyon lamang sa pagdarasal at pagbabasa ng mga salita ng Diyos, sa halip na magtuon sa katotohanan. Sa pagkaabala sa trabaho araw-araw, lalo akong naging mas malayo sa Diyos at halos mahila na ako ni Satanas. Kung nalumpo ako o nawalan ako ng buhay sa aksidenteng ito, kahit gaano pa ako ka-abala araw-araw pabalik paroon, ano pang silbi nito? Dahil tinanggap ko ang gawain ng Diyos sa mga huling araw, dapat kong pahalagahan ang pagkakataong makamit ang katotohanan at buhay. Hindi na ako dapat maglaro sa paniniwala sa Diyos at aktibo akong dadalo sa mga pulong at mapanatili ang isang normal na kaugnayan sa Diyos.”
Sa sumunod na mga araw, habang nagpapagaling ako muli, sinimulan kong ituon ang pagbabasa ng mga salita ng Diyos at aktibong lumahok sa mga online na pagpupulong. Sa pakikinig sa mga patotoo ng karanasan ng aking mga kapatid, ang aking diwa ay nakaramdam ng kapayapaan at kaligayahan. Sa panahong iyon, naramdaman kong ang aking puso ay naging mas higit pang malapit sa Diyos. Pagkalipas ng ilang araw, nang makita ko ang doktor upang kumuha ng gamot, sinabi ng doktor: “Maswerte ka talaga na hindi ka nangangailangan ng operasyon pagkatapos mahulog mula sa sobrang taas.” Sinabi ko sa kanya na Diyos mismo ang nagpoprotekta at sinagot niya na ito ay kamangha-mangha. Malaki ang pasasalamat ko sa Diyos mula sa aking puso. Ang aking kapatid na lalaki ay nahulog mula sa taas na walong talampakan, at nasira ang tatlo sa kanyang vertebrae, at sa gayon ay hindi siya makalakad nang apat na buwan. Bumagsak ako mula sa sobrang taas ng aking ikalimampu at natamaan ng mga mabibigat na bareta na bakal. Gayunpaman, hindi lamang sa di ko kailangang sumailalim sa isang operasyon ngunit mabilis pa na gumaling. Pinrotektahan talaga ako ng Diyos.
Wala pang dalawang buwan, ang aking mga sugat ay karaniwang gumaling. Kahit na hindi ko magagawa ang sobrang mabibigat na trabaho, normal akong makakatrabaho. Sinabi din ng aking mga katrabaho na talagang masuwerte ako na hindi ako nalumpo mula sa pagkahulog, at silang lahat ay nagtaka nang mabilis ako nakarecover. Ako ay tunay na nagpapasalamat sa Diyos!
Ngayon, sa tuwing naaalala ko ang karanasang ito, nagpapasalamat ako ng lubos sa Diyos. Kahit na nakaranas ako ng sakit, nakita ko ang kasamaan ni Satanas—gumagamit ito ng lahat ng uri ng pamamaraan upang mapalayo ang tao sa Diyos at sinusubukan na saktan at lamunin ang tao anumang oras. Gayundin, napagtanto ko na ang mga mananampalataya ay hindi maaaring maglaro sa ating paniniwala sa Diyos, at kailangan nating ituloy ang katotohanan, masigasig na manalangin, dumalo sa mga pulong at basahin ang mga salita ng Diyos. Sa ganitong paraan, mapapanatili natin ang ating normal na kaugnayan sa Diyos at maiiwasan ang pinsala na dulot ni Satanas. Ngayon, hindi lamang ako regular na pumupunta sa mga pagpupulong ngunit masigasig din akong tinutupad ang aking tungkulin. Ang aking relasyon sa Diyos ay nagiging normal. Salamat sa Diyos para sa Kanyang proteksyon. Nagpasiya akong masigasig na gantihan ang pag-ibig ng Diyos.
Pinahabang Pagbabasa: