Ang Brazil, isang bansang kilala sa masiglang enerhiya at passion, ay nabalot kamakailan ng kalungkutan. Ang estado ng Rio Grande do Sul ay nasalanta ng matitinding baha, kung saan ang akumulasyon ng ulan sa nakalipas na 10 araw ay halos katumbas ng karaniwang nakikita sa loob ng tatlong buwan. Ang malakas na pag-ulan ay hindi lamang nagdulot ng pagbaha sa ilog at pagguho ng mga kalsada at tulay, kundi pati na rin ang paglubog ng kabisera, Porto Alegre, sa tubig. Ang mga paliparan, mga kalye, at mga football field ay lubog sa tubig. Hindi lamang ito sa Brazil; maraming bansa at rehiyon tulad ng Uruguay, Texas sa Estados Unidos, Dubai sa United Arab Emirates, at timog Tsina ay tinamaan din ng malalakas na ulan at pagbaha. Nilamon ng rumaragasang mga baha ang hindi mabilang na mga tahanan, kumitil ng maraming mahahalagang buhay, at nagpaguho ng mga pag-asa at pangarap ng mga tao. Bukod dito, ang madalas na paglitaw ng matinding mga kaganapan sa panahon tulad ng mataas na temperatura, bagyo, dust storm at iba pang natural na sakuna sa buong mundo nitong mga nakaraang taon ay nagsisilbing babala, na nagpapaalala sa atin na ang pagbabago ng klima ay nakakaapekto sa bawat sulok ng mundo sa isang nakababahala na bilis at tindi. Ang mga baha ay sumisira sa mga lungsod, na ginagawa itong mga latian; umaalulong ang mga bagyo, pinapatag ang mga bahay sa lupa; ang mga alon ng buhangin ay humahampas, pinapadilim ang kalangitan. Sinasabi ng mga siyentipiko na ang pagbabago ng klima na dulot ng tao ay nagpapadalas sa mga matinding kaganapan sa panahon. Ang lahat ng mga sakuna na ito ay nagpapahiwatig na ang walang awa na pagkasira ng kalikasan ng mga tao, ay magbabalik sa atin.

Nilikha ng Diyos ang mga kapatagan, bundok, ilog, karagatan, kagubatan, damuhan, disyerto, at iba pang kapaligiran, at nagtakda ng mga hangganan para sa kanila, lahat upang magbigay ng magandang kapaligiran sa pamumuhay para sa sangkatauhan at lahat ng nabubuhay na nilalang. Higit pa rito, naaangkop na pinamahalaan ng Diyos ang mga aspeto tulad ng hangin, temperatura, tunog, liwanag, at daloy ng hangin para sa mas mabuting pamumuhay ng sangkatauhan sa mundo. Ipinagkaloob sa atin ng Diyos ang magandang planetang ito at masaganang yaman para tayo ay mamuhay nang masaya sa lupaing ito, hindi para tayo ay walang habas na sirain at manloob. Gayunpaman, bilang mga tao, hindi natin pinahahalagahan ang kapaligiran na nilikha ng Diyos para sa atin. Hindi natin pinapansin ang mga batas ng kalikasan na itinakda ng Diyos at, dahil sa kasakiman, walang habas na sinasamsam ang mga yaman ng mundo. Sa paghahangad ng agarang mga benepisyo, tayong mga tao ay walang habas na pinuputol ang mga kagubatan, sinisira ang mga likas na halaman, patuloy na nagpapaunlad ng mga lupain, ginagawang tigang na mga lupain ang mayayabong na mga tanawin na ginawa ng Diyos, binabago ang direksyon ng mga ilog, patagin ang mga bundok, punuin ang mga dagat, nagtayo ng mga pabrika, at nagtayo ng matatayog na gusali. Ang buong mundo ay nasira, at ang mga mapagkukunan ng hangin at tubig na mahalaga para sa kaligtasan ng tao ay lubhang nadumihan. Dagdag pa, nagpakawala tayo ng napakaraming greenhouse gases, sinisira ang mga Hilaga at Timog Polo na nilikha ng Diyos upang makontrol ang temperatura ng mundo, na nagreresulta sa pagtaas ng temperatura ng mundo at nagpapabilis ng pagkatunaw ng mga glacier at pagtaas ng lebel ng dagat. Ang mga kaganapan sa matinding lagay ng panahon ay nangyayari nang madalas, paglubog sa sangkatauhan at lahat ng nabubuhay na bagay sa mga sakuna na sitwasyon. Sabi ng salita ng Diyos, “Sa mas malaking kapaligiran, ginawa ng Diyos ang lahat ng bagay na nagpapatibay sa isa’t isa, umaasa sa isa’t isa, nagpapalakas sa isa’t isa, naglilimita sa isa’t isa, at umiiral nang magkakasama. Ito ang Kanyang pamamaraan at Kanyang patakaran upang mapanatili ang kaligtasan ng buhay at pag-iral ng lahat ng bagay; sa ganitong paraan, nagawa ng sangkatauhan na umunlad nang ligtas at payapa sa loob ng kapaligirang ito para sa pamumuhay, na makapagparami mula isang salinlahi hanggang sa susunod, maging hanggang sa kasalukuyan. Ibig sabihin nito, nagdadala ang Diyos ng balanse sa likas na kapaligiran. Kung ang Diyos ay walang kataas-taasang kapangyarihan at walang kontrol sa mga bagay-bagay, walang sinuman ang makapagpapanatili at makapagbabalanse sa kapaligiran, maging ito man ay nilikha pa rin ng Diyos. Sa ilang lugar ay walang hangin, at hindi mabubuhay ang sangkatauhan sa gayong mga lugar. Hindi ka tutulutan ng Diyos na pumunta sa mga ito. Kaya, huwag kang lumampas sa mga wastong hangganan. Ito ay para sa pag-iingat ng sangkatauhan—mayroong mga hiwagang nakapaloob dito. Ang bawa’t aspeto ng kapaligiran, ang haba at luwang ng lupa, ang bawa’t nilalang sa lupa—kapwa nabubuhay at patay—ay naisip at inihanda ng Diyos nang patiuna. Bakit kinakailangan ang bagay na ito? Bakit hindi kinakailangan ang bagay na iyon? Ano ang layunin sa pagkakaroon ng bagay na ito rito at bakit dapat naroon ang bagay na iyon? Napag-isipan na ng Diyos nang maigi ang lahat ng katanungang ito, at hindi na kailangan ng mga tao na isipin ang mga ito. May ilang hangal na tao na palaging nag-iisip tungkol sa paglilipat sa mga bundok, nguni’t sa halip na gawin iyon, bakit hindi lumipat sa mga kapatagan? Kung hindi mo gusto ang mga bundok, bakit ka naninirahan malapit sa mga ito? Hindi ba iyon kahangalan? Ano ang mangyayari kapag inilipat mo ang bundok na iyon? Darating ang mga bagyo at napakalalaking alon at mawawasak ang mga tahanan ng mga tao. Hindi ba magiging kahangalan ito? Kaya lamang manira ng mga tao. Ni hindi nga nila kayang panatilihin ang nag-iisang lugar na matitirhan nila, pero gusto pa nilang tustusan ang lahat ng bagay. Imposible ito.”

“Tinutulutan ng Diyos ang sangkatauhan na pamahalaan ang lahat ng bagay at magkaroon ng kapangyarihan sa lahat ng mga ito, nguni’t nagagawa ba ito nang maayos ng tao? Sinisira ng tao ang anumang makakaya niya. Hindi lamang niya talaga kayang mapanatili ang lahat ng ginawa para sa kanya ng Diyos sa orihinal nitong kalagayan—kabaligtaran ang kanyang nagawa at sinira ang nilikha ng Diyos. Inilipat ng sangkatauhan ang mga bundok, nagtambak ng lupa sa mga dagat, at ginawang mga disyerto ang mga kapatagan kung saan walang tao ang maaaring mabuhay. Subali’t sa disyerto gumawa ang tao ng industriya at nagtayo ng mga baseng nukleyar, naghahasik ng pagkawasak sa lahat ng dako. Ngayon ang mga ilog ay hindi na mga ilog, ang dagat ay hindi na ang dagat…. Sa sandaling sinira ng sangkatauhan ang balanse ng likas na kapaligiran at ang mga patakaran nito, ang araw ng kanyang kapahamakan at kamatayan ay hindi nalalayo; hindi ito maiiwasan. Kapag dumating ang sakuna, malalaman ng sangkatauhan ang kahalagahan ng lahat ng nilikha ng Diyos para sa kanya at kung gaano ito kahalaga sa sangkatauhan” (Ang Salita, Vol. II. Ukol sa Pagkakilala sa Diyos. Ang Diyos Mismo, ang Natatangi VII).

Kapag nilamon ng baha ang mga tahanan, winasak ng mga bagyo ang mga lungsod, tinatakpan ng mga bagyong alikabok ang kalangitan, at ang lupa ay nagbabaga ng matinding init… dapat pa ba tayong manatiling walang pakialam? Marahil ay hindi natin mapipigilan ang malakas na ulan, makontrol ang mga bagyo, maibabalik ang mga disyerto sa matabang lupa, o maibabalik ang ozone layer sa atmospera… ngunit kayang baguhin ng Diyos ang lahat ng ito. Gayunpaman, habang hindi pa binabago ng Diyos ang mga bagay na ito, ano ang maaari nating gawin upang mapabuti ang ating kapaligiran sa pamumuhay? Una, dapat nating kilalanin ang ating mga pagkakamali at magsisi sa Diyos; pangalawa, dapat nating pahalagahan ang buhay na kapaligiran na nilikha ng Diyos para sa atin, itigil ang pagkasira, at bumalik sa mga turo ng Diyos. Sabi ng Diyos, “Para sa tao, ang paninirahan sa isang kapaligiran kung saan ang mga hangin at mga ulan ay dumarating sa panahon nila ay katulad ng paninirahan sa paraiso. Hindi napagtatanto ng mga tao na ito ay isang pagpapala, nguni’t sa sandaling mawala sa kanila ang lahat ng ito, makikita nila kung gaano kabihira at kahalaga ito. At kapag wala na ito, paano ito muling makukuha ng isang tao? Ano ang magagawa ng mga tao kung ayaw na ng Diyos na likhain itong muli? Mayroon ba kayong anumang magagawa? Ang totoo, mayroon kayong magagawa. Ito ay napakasimple—kapag sinabi Ko sa inyo kung ano ito, kaagad ninyong malalaman na ito ay maaaring gawin. Paano natagpuan ng tao ang sarili niya sa kanyang kasalukuyang katayuan ng pag-iral? Ito ba ay dahil sa kanyang kasakiman at paninira? Kung titigilan ng tao ang paninirang ito, hindi ba unti-unting maisasaayos ng kanyang buhay na kapaligiran ang sarili nito? Kung walang ginagawa ang Diyos, kung ayaw na ng Diyos na gumawa ng kahit anuman para sa sangkatauhan—ibig sabihin, kung hindi Siya nakikialam sa usaping ito—ang pinakamahusay na solusyon para sa sangkatauhan ay ang tigilan ang lahat ng paninira at pahintulutan ang kanilang buhay na kapaligiran na makabalik sa likas nitong katayuan. Ang pagtigil sa lahat ng paninirang ito ay nangangahulugan ng pagtigil sa pandarambong at pamiminsala sa mga bagay na nilikha ng Diyos. Magbibigay-daan ito sa kapaligiran na tinitirhan ng tao na makabawi nang paunti-unti, habang ang hindi paggawa nito ay magdudulot sa lalo pang mas kasuklam-suklam na kapaligiran para sa buhay na ang pagkawasak ay mapapabilis kasabay ng oras” (Ang Salita, Vol. II. Ukol sa Pagkakilala sa Diyos. Ang Diyos Mismo, ang Natatangi VII).

Sa sandaling ito, marahil maaari nating mapagtanto na babayaran natin ang isang masakit na halaga para sa ating mga aksyon ngayon. Ang mga baha, bagyo, bagyo ng alikabok, at iba pang mga sakuna ay hindi gawa ng Diyos kundi mga kalamidad na gawa ng tao, ang mga bunga ng kasakiman ng tao. Dapat nating itigil ang pagkasira. Gayunpaman, upang makamit ito, kailangan muna nating tugunan ang kasakiman sa kaibuturan ng puso ng tao. Gayunpaman, sa ating sarili, hindi natin ito magagawa dahil hindi mailigtas ng mga tao ang kanilang sarili. Ang karunungan at lakas ng tao ay limitado, hindi kayang baguhin sa panimula ang tiwaling disposisyon sa loob natin. Ang Diyos lamang ang makapagliligtas sa atin mula sa katiwalian.

Kaya paano tayo ililigtas ng Diyos? Si Jesucristo ay nagpropesiya noon pa man, “Mayroon pa Akong maraming bagay na sa inyo ay sasabihin, nguni't ngayon ay hindi ninyo mangatitiis. Gayon ma'y kung siya, ang Espiritu ng katotohanan ay dumating, ay papatnubayan Niya kayo sa buong katotohanan” (Juan 16:12-13). “Pakabanalin Mo sila sa katotohanan: ang salita Mo'y katotohanan” (Juan 17:17). Ang mga propesiyang ito ay natupad na ngayon. Nagbalik na ang Panginoong Jesus at ipinahayag ang lahat ng katotohanang kailangan para iligtas ang sangkatauhan. Ililigtas Niya tayo mula sa kasalanan, palalayain tayo mula sa mga gapos ng iba't ibang katiwalian, at babaguhin ang ating tiwaling disposisyon. Sa kalaunan, habang nagbabago ang mga tao, gayundin ang langit at lupa. Mawawala ang lahat ng katiwalian at karumihan, babalik ang lahat sa orihinal nitong kalagayan, at maibabalik ng sangkatauhan ang katayuan nito bilang panginoon ng lahat ng nilikha, pamamahalaan ang lahat ng bagay ayon sa mga kinakailangan ng Diyos. Ang mga tao at ang lahat ng nilikha ay aasa sa isa't isa, na mamumuhay nang magkaka-isa. Sa panahong iyon, ang kaharian ng Diyos ay ganap na darating sa lupa, at ang mga tao ay maninirahan kasama ng Diyos sa isang magandang kaharian. Ito ang pinakalayunin ng Diyos.

Sa wakas, gusto naming ibahagi ang isang sipi mula sa mga salita ng Diyos. Sama-sama tayong magsaya sa kagandahan ng pagdating ng kaharian ng Diyos. Sabi ng Diyos, “Kapag ang kaharian ay ganap nang bumaba sa lupa, mababawi ng lahat ng tao ang kanilang orihinal na wangis. Kaya, sinasabi ng Diyos, “Nasisiyahan Ako mula sa kaitaasan ng Aking luklukan, at naninirahan Ako sa piling ng mga bituin. Inaalayan Ako ng mga anghel ng mga bagong awit at mga bagong sayaw. Wala nang luhang umaagos sa kanilang mukha nang dahil sa sarili nilang kahinaan. Hindi Ko na naririnig, sa Aking harapan, ang tinig ng mga anghel na umiiyak, at hindi na rin nagrereklamo ng paghihirap ang sinuman sa Akin.” Ipinapakita nito na ang araw kung kailan natatamo ng Diyos ang ganap na kaluwalhatian ay ang araw kung kailan nasisiyahan ang tao sa kanyang kapahingahan; hindi na nagkukumahog ang mga tao bunga ng panggugulo ni Satanas, humihinto sa pag-unlad ang mundo, at nabubuhay ang mga tao sa kapahingahan—sapagkat napakaraming bituin sa kalangitan ang pinaninibago, at ang araw, buwan, mga bituin, at iba pa, at lahat ng kabundukan at mga ilog sa langit at sa lupa, ay binabagong lahat. At dahil nagbago na ang tao at nagbago na ang Diyos, gayundin, lahat ng bagay ay magbabago. Ito ang pangunahing layon ng plano ng pamamahala ng Diyos, at ito ang makakamtan sa huli” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Mga Pakahulugan sa mga Hiwaga ng “Mga Salita ng Diyos sa Buong Sansinukob”, Kabanata 20).