Ang Disposisyon ng Diyos ay Hindi Kailanman Nakatago Mula sa Tao—Lumayo sa Diyos ang Puso ng Tao
Mula noong panahon ng paglalang, ang disposisyon ng Diyos ay naaayon sa Kanyang gawain. Ito ay hindi kailanman nakatago mula sa tao, ngunit ganap na nakalathala at ginawang malinaw sa tao. Ngunit, sa paglipas ng panahon, ang puso ng tao ay lalong lumayo sa Diyos, at habang lumalalim ang kasamaan ng tao, lalo pang naging magkalayo ang tao at ang Diyos. Dahan-dahan ngunit tiyak, ang tao ay naglaho mula sa paningin ng Diyos. Hindi na kayang “makita” ng tao ang Diyos, na iniwan siyang walang anumang “balita” tungkol sa Diyos; kaya, hindi niya alam kung mayroong Diyos na umiiral, at nagagawa pang itanggi nang ganap ang pag-iral ng Diyos. Bilang resulta, ang kawalan ng pag-unawa ng tao sa disposisyon ng Diyos at kung ano ang mayroon at kung ano Siya ay hindi dahil nakatago ang Diyos sa tao, kundi dahil sa ang kanyang puso ay tumalikod sa Diyos. Kahit ang tao ay naniniwala sa Diyos, walang Diyos sa puso ng tao, at hindi niya alam kung paano mahalin ang Diyos, ni hindi niya rin gustong mahalin ang Diyos, dahil ang kanyang puso ay hindi kailanman lumalapit sa Diyos at siya ay palaging umiiwas sa Diyos. Bilang resulta, ang puso ng tao ay malayo mula sa Diyos. Kaya nasaan ang kanyang puso? Sa katunayan, ang puso ng tao ay hindi nagpunta saan man: Sa halip na ibigay ito sa Diyos o ibunyag ito para makita ng Diyos, sinarili niya ito. Iyan ay sa kabila ng katunayan na may ilang madalas na nananalangin sa Diyos at sinasabi, “O Diyos, tingnan mo ang aking puso—alam mo ang lahat ng nasa isip ko,” at ang ilan ay sumusumpa pa na hayaan ang Diyos na tumingin sa kanila, na maaring parusahan sila kung sirain nila ang kanilang panunumpa. Kahit pinahihintulutan ng tao ang Diyos na tumingin sa loob ng kanyang puso, hindi ito nangangahulugan na siya ay may kakayahang sumunod sa mga pagsasaayos at paghahanda ng Diyos, ni hindi rin ibig sabihin na iniwan niya ang kanyang kapalaran at mga inaasam at ang kanyang lahat sa ilalim ng kontrol ng Diyos. Kaya, kahit pa anong mga pangako ang ginawa mo sa Diyos o anong ipinahayag mo sa Kanya, sa mga mata ng Diyos sarado pa rin ang iyong puso sa Kanya, dahil hinahayaan mo lang ang Diyos na tingnan ang iyong puso ngunit hindi Siya pinapayagang pamahalaan ito. Sa ibang salita, hindi mo pa talaga binibigay ang iyong puso sa Diyos, at nagsasalita ka lang ng magandang pakinggan na mga salita para marinig ng Diyos; ang iyong iba’t ibang mapanlinlang na mga balak, samantala, ay iyong itinatago sa Diyos, kasama na ang iyong mga lihim na pakana, panlilinlang, at plano, at hinahawakan mong mahigpit ang iyong mga inaasam at ang iyong kapalaran sa iyong mga kamay, na may matinding takot na kukunin sila ng Diyos. Kaya, ang Diyos ay hindi kailanman tumingin sa katapatan ng tao sa Kanya. Kahit nagmamasid ang Diyos sa kailaliman ng puso ng tao, at nakakakita kung ano ang iniisip ng tao at mga nais gawin sa kanyang puso, at nakakakita kung anong mga bagay ang nakatago sa kanyang puso, ang puso ng tao ay hindi pag-aari ng Diyos, hindi niya ito ibinigay para sa pamamahala ng Diyos. Sa tamang salita, ang Diyos ay may karapatan na magmasid, ngunit wala Siyang karapatan na mamahala. Sa pansariling kamalayan ng tao, hindi gusto at walang balak ang tao na iwan ang kanyang sarili sa awa ng Diyos. Hindi lamang isinara ng tao ang kanyang sarili sa Diyos, ngunit mayroon pang mga taong nag-iisip kung paano itatago ang kanilang mga puso, gamit ang mga kaakit-akit na mga salita at labis-labis na papuri para lumikha ng maling impresyon at makuha ang tiwala ng Diyos, at itinatago ang kanilang tunay na katauhan sa paningin ng Diyos. Ang kanilang layunin sa hindi pagpapahintulot sa Diyos na makakita ay upang hindi payagan ang Diyos na maisip kung ano sila talaga. Hindi nila nais na ibigay ang kanilang mga puso sa Diyos, kundi panatilihin ang mga ito para sa kanilang mga sarili. Ibig sabihin nito na ang ginagawa ng tao at ang gusto niya ay lahat nakaplano, tinantiya at pinagpasiyahan ng tao mismo; hindi niya kailangan ang paglahok o pamamagitan ng Diyos, lalong hindi niya kailangan ang mga pagsasaayos at paghahanda ng Diyos. Sa gayon, alinman patungkol sa mga utas ng Diyos, ang Kanyang komisyon, o ang mga kinakailangan ng Diyos sa paggawa ng tao, nababatay ang mga desisyon ng tao sa kanyang sariling mga balak at interes, sa kanyang sariling estado at mga kalagayan sa panahong iyon. Laging ginagamit ng tao ang kaalaman at mga kabatiran na pamilyar sa kanya, at sa kanyang sariling pag-iisip, na humatol at pumili ng landas na dapat niyang kunin, at hindi pumapayag sa panghihimasok o pamamahala ng Diyos. Ito ang puso ng tao na nakikita ng Diyos.
Mula sa simula hanggang ngayon, tanging tao lamang ang may kakayahang makipag-usap sa Diyos. Iyan ay, sa gitna ng lahat ng nabubuhay at mga nilalang ng Diyos, walang iba kundi tao lang ang kayang makipag-usap sa Diyos. Ang tao ay may mga tainga para makarinig siya, at mga mata para makakita siya, mayroon siyang wika, at kanyang sariling mga ideya, at malayang kalooban. Nagmamay-ari siya ng lahat ng kailangan para marinig ang Diyos na nagsasalita, at maintindihan ang kalooban ng Diyos, at tanggapin ang komisyon ng Diyos, at kaya ipinagkakaloob ng Diyos ang lahat ng Kanyang mga hangarin sa tao, na gusto Niyang gawin ang tao bilang isang kasama na pareho ang pag-iisip gaya Niya at kayang maglakad na kasama Niya. Mula pa nang nagsimula Siyang mamahala, naghihintay ang Diyos na ibigay ng tao ang kanyang puso sa Kanya, na hayaan ang Diyos na dalisayin at bigyan ng kailangan ito, upang gawin siyang kasiya-siya sa Diyos at mahal ng Diyos, upang igalang ang Diyos at layuan ang kasamaan. Ang Diyos ay lubos na umasa at nag-abang sa kalalabasang ito.
mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
Isang Himno ng mga Salita ng Diyos
Ganap na Inilalagay ng Diyos ang Kanyang Pag-asa sa Tao
Ⅰ
Mula sa simula hanggang ngayon, tanging tao lamang ang maaaring makipag-usap sa Diyos. Iyon ay, tanging tao ang maaaring makipag-usap sa Diyos, sa lahat ng nabubuhay na bagay at kung ano ang nilikha Niya. Tao ay may mga tainga upang makarinig, at mga mata upang makakita; may mga kaisipan, at wika, pati na ang kanyang malayang kalooban. Ang tao ay may lahat ng mga kakayahan na kinakailangan upang marinig ang Diyos na nagsasalita at maunawaan ang kalooban ng Diyos, at tanggapin ang komisyon ng Diyos, at tanggapin ang komisyon na mula sa Diyos, at sa gayon ay inilalagay ng Diyos ang lahat ng pag-asa Niya sa tao. Nais Niyang gawing Kanyang kasamahan ang tao, na may puso't isipang katulad sa Kanya, at makakalakad na kasama Niya.
Ⅱ
Yamang sinimulan ng Diyos ang Kanyang pamamahala, ang Diyos ay naghihintay sa tao na ibigay ang kanyang puso, ibigay ang kanyang puso sa Kanya sa lahat ng panahon, upang Kanyang dalisayin at sangkapan ito, upang ang tao'y pasiyahin ang Diyos, minamahal ng Diyos, upang ang tao ay matakot sa Diyos at layuan ang kasamaan. Ang Diyos ay umaasa at naghihintay, naghihintay para sa kinalabasang ito sa lahat ng panahon, upang ang tao'y pasiyahin ang Diyos, minamahal ng Diyos， upang ang tao ay matakot sa Diyos at layuan ang kasamaan. Ang Diyos ay umaasa at naghihintay, naghihintay ng kinalabasang ito sa lahat ng panahon.
mula sa Sumunod sa Cordero at Kumanta ng mga Bagong Awitin
