Naniniwala ang maraming nasa mundo ng relihiyon tayong mga nananalig sa Panginoon ay napatawad na ang mga kasalanan at nailigtas na sa pamamagitan ng Kaniyang biyaya, at isinasabuhay natin ang kababaang-loob at pagtitiis, pinapasan ang ating mga krus at nagkakaroon ng maraming magandang pag-uugali, kaya hindi pa ba ito nangangahulugan na sumailalim kami sa pagbabago? Naniniwala sila na kung palagi nating itataguyod ang ating pananampalataya sa ganitong paraan, sa bandang huli, maaari tayong madala at makapasok sa kaharian ng langit. Ganito nga ba talaga ang mga katotohanan? Maaari ba na ang pagkakaroon lamang ng magandang pag-uugali sa ating pananalig ang kinatawan ng kaligtasan? Ano ba talaga ang pagkakaiba sa pagitan ng naligtas at totoong Kaligtasan?
