Ang Diyos ay dumating sa lupa hindi upang gawing perpekto ang Kanyang normal na pagkatao. Dumating Siya hindi upang gawin ang gawain ng normal na pagkatao, kundi upang gawin lamang ang gawain ng pagka-Diyos sa loob ng normal na pagkatao. Ang sinasabi ng Diyos tungkol sa normal na pagkatao ay hindi ang naguguni-guni ng tao tungkol dito. Binibigyang-kahulugan ng tao ang “normal na pagkatao” bilang pagkakaroon ng isang asawang-babae, o isang asawang-lalaki, at mga anak na lalaki at babae. Ang mga ito ay patunay na ang isa ay normal na tao. Ngunit hindi ito tinitingnan ng Diyos sa ganitong paraan. Tinitingnan Niya ang normal na pagkatao bilang ang pagkakaroon ng normal na mga kaisipan, normal na mga buhay ng tao, at isinilang ng mga normal na tao. Ngunit hindi kabilang sa Kanyang pagiging normal ang pagkakaroon ng isang asawang-babae, o isang asawang-lalaki, at mga anak sa paraan ng pagkaunawa ng tao sa pagiging normal. Ibig sabihin, sa tao, ang normal na pagkatao na sinasabi ng Diyos ay kung ano ang ituturing ng tao na kawalan ng pagkatao, halos nagkukulang sa emosyon at tila walang pangangailangang makálamán, katulad lamang ni Jesus, na mayroon lamang ng panlabas ng isang normal na tao at kinuha ang anyo ng isang normal na tao, ngunit sa kakanyahan ay hindi ganap na taglay ang lahat na nararapat taglayin ng isang normal na tao. Mula rito maaaring makita na ang diwa ng nagkatawang-taong Diyos ay hindi sumasaklaw sa kabuuan ng normal na pagkatao, kundi sa isang bahagi lamang ng mga bagay kung saan nararapat masangkapan ang mga tao, upang tumulong sa mga karaniwang gawain sa buhay ng normal na tao at mapanatili ang mga kapangyarihan ng pangangatwiran ng normal na tao. Ngunit ang mga bagay na ito ay walang kinalaman sa kung ano ang itinuturing na normal na pagkatao. Ang mga ito ang nararapat taglayin ng Diyos na nagkatawang-tao. Mayroon yaong mga naninindigan, gayunman, na ang Diyos na nagkatawang-tao ay maaaring sabihin na mayroon lamang normal na pagkatao kung mayroon Siyang asawa, mga anak na lalaki at babae, isang pamilya. Kung wala ang mga bagay na ito, sinasabi nila, hindi Siya isang normal na tao. Kaya’t tatanungin kita, “Mayroon bang maybahay ang Diyos? Posible ba para sa Diyos na magkaroon ng asawa? Maaari bang magkaroon ng mga anak ang Diyos?” Hindi ba mga kamalian ang mga ito? Gayunman, ang nagkatawang-taong Diyos ay hindi maaaring sumibol mula sa isang bitak sa pagitan ng mga bato o mahulog mula sa himpapawid. Maaari lamang Siyang ipanganak sa isang pamilya ng normal na tao. Kaya nga mayroon Siyang mga magulang at kapatid na babae. Ito ang mga bagay na nararapat mayroon ang normal na pagkatao ng nagkatawang-taong Diyos. Gayon ang pangyayari kay Jesus. Nagkaroon si Jesus ng isang ama at ina, mga kapatid na babae at lalaki. Ang lahat ng ito ay normal. Ngunit kung nagkaroon Siya ng asawa at mga anak na lalaki at babae, kung gayon ang Kanya ay hindi magiging ang normal na pagkatao na nilayon ng Diyos para sa Diyos na nagkatawang-tao na taglayin. Kung ito ang pangyayari, hindi sana Niya nakayang gumawa sa ngalan ng pagka-Diyos. Ito ay talagang dahil wala Siyang naging asawa o mga anak, at gayunman ay ipinanganak ng mga normal na tao sa isang normal na pamilya, na nakaya Niyang gawin ang gawain ng pagka-Diyos. Para mas palinawin pa ito, ang itinuturing ng Diyos na normal na tao ay isang tao na ipinanganak sa isang normal na pamilya. Tanging ang gayong tao ang karapat-dapat gumawa ng pagka-Diyos na gawain. Kung, sa kabilang banda, ang tao ay nagkaroon ng isang maybahay, mga anak, o asawa, ang taong iyan ay hindi magagawa ang pagka-Diyos na gawain, sa dahilang magtataglay lamang siya ng normal na pagkatao na kinakailangan ng mga tao ngunit hindi ang normal na pagkatao na kinakailangan ng Diyos. Ang isinasaalang-alang ng Diyos at ang nauunawaan ng mga tao ay madalas na may malaking kaibahan, malawak ang pagkakalayo. Sa yugtong ito ng gawain ng Diyos marami ang kasalungat at malaking-malaki ang pagkakaiba mula sa mga paniwala ng mga tao. Maaaring sabihin ng isa na ang yugtong ito ng gawain ng Diyos ay ganap na binubuo ng pagka-Diyos na aktwal na gumagawa, kasama ang sangkatauhan bilang katulong sa pagganap. Sa dahilang dumating ang Diyos sa lupa upang gampanan ang Kanyang gawain Mismo kaysa hayaan ang tao na gawin ito, kaya ito ang dahilan kung bakit Siya Mismo ay nagkatawang-tao (sa hindi ganap na normal na tao) upang gawin ang Kanyang gawain. Sinasamantala Niya ang pagkakatawang-taong ito upang iharap sa sangkatauhan ang isang bagong kapanahunan, upang sabihin sa sangkatauhan ang susunod na hakbang sa Kanyang gawain, at hingin sa kanila na magsagawa ayon sa landas na inilarawan sa Kanyang mga salita. Sa ganito, winawakasan ng Diyos ang Kanyang gawain sa katawang-tao, at malapit na Niyang lisanin ang sangkatauhan, hindi na mananahan sa katawang-tao ng normal na pagkatao, bagkus ay lalayo mula sa tao upang magpatuloy sa isa pang bahagi ng Kanyang gawain. Pagkatapos, ginagamit ang mga tao ayon sa Kanyang sariling puso, ipinagpapatuloy Niya ang Kanyang gawain sa lupa sa gitna ng grupong ito ng mga tao, ngunit sa kanilang pagkatao.
mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao
