Mula nang maging isang Katoliko ay madalas akong nakakita ng mga pari at obispo na may puting kasuotan na nagdadaos ng Misa para sa mga parokyano. Matapos gumawa ng mga kasalanan, ang mga parokyano ay lumuluhod sa harap ng mga pari at nangungumpisal sa kanila, at pagkatapos ay sasabihin ng mga pari ang pormula ng pagpapawalang-sala at patatawarin ang kanilang mga kasalanan sa ngalan ng Diyos. Hindi ko mapigilang hindi pahalagahan nang sobra ang mga obispo at pari. Sa tuwing nakakagawa ako ng kasalanan, nagmamadali akong mangumpisal sa pari; binigay ko ang lahat ng aking pag-asa na makapasok sa kaharian ng langit sa mga pari. Minsan, nang ipagdiwang ng isang malaking simbahan ang Mahal na Araw, 6,000 parokyano ang lumuhod sa harapan ng pari nang magkakasama upang humingi ng basbas. Nakikita ang napakagandang tanawin, iginalang ko lalo ang mga pari at naisip, “Upang makapasok sa kaharian ng langit, kailangan kong umasa sa mga obispo at pari—sila ang aking gabay.”

Isang araw, nakilala ko si Brother Cheng, na nagtrabaho sa labas ng bayan sa loob ng maraming taon, at sinabi niya sa akin na hindi maaaring patawarin ng mga pari at obispo ang ating mga kasalanan sa ngalan ng Diyos. Matapos marinig ito, tumayo ako at galit na sinabing, “Ano? Ang mga pari at obispo ay hindi maaaring patawarin ang ating mga kasalanan sa ngalan ng Diyos? Paano ito magiging posible? Sa libu-libong taon, palaging ganito ang iniisip ng mga Katoliko.”

Hindi nagalit si Brother Cheng tungkol sa aking kawalan ng katwiran, ngunit sa halip ay ngumiti at sinabing, “Kapatid, mangyaring kumalma ka. Dapat tayong maniwala sa Diyos ayon sa mga salita ng Diyos. Maingat nating isaalang-alang kung mayroon man o walang katibayan sa Biblia para sa pahayag na ang mga pari at obispo ay maaaring patawarin ang mga tao sa kanilang mga kasalanan sa ngalan ng Diyos. Sinabi ba ng Panginoong Jesus ang gayong mga salita? Sinabi ba ng Banal na Espiritu ang ganoong bagay? Aling mga kasalanan ang maaaring mapatawad ng isang propeta, pari, o obispo sa ngalan ng Diyos?”

Sumagot ako, “Paanong walang basehan sa Biblia?” Pagkatapos ay kinuha ko ang aking Biblia at nasisigurong sinabi, “Sa Mateo 16: 15–19, sinasabi nito, ‘Sinabi sa kanila ni Jesus: Ngunit sino ang sinasabi ninyong ako? Sumagot si Simon Pedro: Ikaw ang Cristo, ang Anak ng Diyos na buhay. At sumagot si Jesus: Pinagpala ka, Simon Bar-Jonas: dahil hindi laman at dugo ang naghayag nito sa iyo, kundi ang aking Ama na nasa langit. At sinasabi ko sa iyo: Na ikaw ay Pedro; at sa ibabaw ng batong ito ay itatayo ko ang aking iglesia, at ang mga pintuan ng impiyerno ay hindi magtatagumpay laban dito. At ibibigay ko sa iyo ang mga susi ng kaharian ng langit. At anumang igagapos mo sa lupa, ay igagapos sa langit: at anumang pakakawalan mo sa lupa, ay pakakawalan din sa langit.’ Mula sa mga talatang ito ay makikita natin na si Pedro ay pinili at hinirang ng Diyos, at binigyan siya ng Diyos ng mga susi ng kaharian ng langit at ang awtoridad na magpatawad sa mga kasalanan. Ang Simbahang Katoliko ay may herarkiya, at ang mga santo papa ay kahalili ni San Pedro. Ang bilang ng mga santo papa ay higit sa 260 sa ngayon. Ang mga santo papa, kardinal, arsobispo, obispo, at pari ay pawang pinili at itinatag ng Diyos. Ang mga pari at obispo ay may awtoridad na magpatawad ng mga kasalanan, kaya’t basta lumuhod ako sa harap nila at gumawa ng mga pagkukumpisal pagkatapos gumawa ng mga kasalanan, papatawarin nila ang aking mga kasalanan sa ngalan ng Diyos. Halos dalawang libong taon nang pinanghahawakan ng mga Katoliko ang pananaw na ito—maaari bang mali iyon?”

Narinig ako na sinabi ito, nag-fellowship si Brother Cheng, “Ang mga salita ng Diyos na iyong binanggit ay sinabi nang piliin at italaga ng Diyos si Pedro. Sinabihan nga talaga siya ng Diyos na pastulan ang mga iglesia, ngunit hindi sinabi ng Diyos na ang awtoridad na ibinigay kay Pedro ay maaaring ipasa sa mga santo papa. Nang sabihin ng Panginoong Jesus ang mga salitang ito, ang mga santo papa, kardinal, arsobispo, obispo, at pari ay hindi pa itinatag. Ang mga doktrinang iyon ay inilahad ng mga sumunod na henerasyon, hindi ng Diyos. Ang Panginoong Jesus ay hindi kailanman nagsabi ng anumang kagaya ng ganoon, o ang Banal na Espiritu, at ang mga propeta ay hindi rin kailanman sinabi ang mga pahayag na iyon. Inilalapat natin sa mga pari at obispo ang mga salitang binigkas ng Diyos nang piliin Niya at italaga si Pedro. Tumutugma ba ito? Naaayon ba ito sa kalooban ng Diyos? Kung hindi ito ang orihinal na hangarin ng Diyos, hindi ba’t ito ay paglabag sa disposisyon ng Diyos?”

Narinig ang fellowship ni Brother Cheng sa ganitong paraan, nagsimulang kumabog ang aking puso, at naisip ko, “Nang sabihin ng Panginoong Jesus ang mga salitang ito, labindalawang disipulo lamang ang sumunod sa Panginoon, at wala talagang obispo o pari. Maaaring ang pagbibigay ng Panginoong Jesus kay Pedro ng mga susi ng kaharian ng langit ay hindi nangangahulugang naibigay rin ito sa mga obispo at pari? Ngunit ang ganitong uri ng kasabihan ay umiiral sa Katolisismo sa loob ng dalawang libong taon. Paanong ito ay mali?”

Nang makita akong nananahimik, nagpatuloy si Brother Cheng, “Sa totoo lang, sa bawat panahon ng gawain ng Diyos, Siya mismo ang nagpapatotoo at nagtatatag ng taong ginagamit ng Banal na Espiritu. Bukod kay Pedro, na nabanggit lamang natin, nariyan din si Moises sa kapanahunan ng Lumang Tipan na hinirang ng Diyos. Sa Exodo 3:7–10, personal na sinabi ng Diyos kay Moises na ipapadala siya ng Diyos upang akayin ang mga Israelita palabas ng Ehipto. Si Pedro at Moises ay itinatag ng Diyos sapagkat kinumpirma sila ng mga salita ng Diyos. Gayunpaman, ang mga obispo at pari ay walang mga salita ng Diyos bilang patunay at wala rin silang patotoo ng Banal na Espiritu. Ipinapakita nito na hindi sila personal na itinatag ng Diyos, kaya’t hindi tayo maaaring umasa sa kasabihang iyon.”

Matapos marinig ang kanyang fellowship, wala akong masabi at naisip ko sa aking sarili: “Makikita mula sa mga kasulatan na sina Pedro at Moises na itinalaga at ginamit ng Diyos ay talagang mayroong salita ng Diyos bilang patunay. Hindi kaya’t ang pananaw na kinakapitan ko ay mali?”

Nagpatuloy si Brother Cheng, “Kapatid, patungkol sa isyung ito, basahin natin ang isang talata at pagkatapos ay mauunawaan natin ito nang mas mabuti.” Ang kanyang mga salita ay bumasag sa aking mga iniisip. Nakita kong hinugot niya ang isang tablet mula sa kanyang bag at nagbasa nang taimtim, “Ang gawain na ginagampanan niyang ginagamit ng Diyos ay ang makipagtulungan sa gawain ni Cristo o ng Banal na Espiritu. Ang taong ito ay itinataas ng Diyos sa gitna ng mga tao, siya ay naroon upang pangunahan ang lahat ng hinirang ng Diyos, at siya ay itinataas din ng Diyos upang gampanan ang gawain ng pagtutulungan ng tao. Kasama ang isang gaya nito, na nagagawang gampanan ang pagtutulungan ng tao, mas marami pa sa mga kinakailangan ng Diyos mula sa tao at sa gawaing kailangang gampanan ng Banal na Espiritu sa gitna ng tao ay matatamo sa pamamagitan niya. Ang isa pang paraan ng pagsasabi nito ay kagaya nito: Ang layunin ng Diyos sa paggamit sa taong ito ay upang lalong maunawaan ng lahat yaong mga sumusunod sa Diyos ang kalooban ng Diyos, at makamit ang higit pa sa mga kinakailangan ng Diyos. Sapagkat ang mga tao ay walang kakayahan na tuwirang maunawaan ang mga salita ng Diyos o ang kalooban ng Diyos, itinaas ng Diyos ang isang tao na sanay nang gumanap sa gayong gawain. Ang taong ito na ginagamit ng Diyos ay maaari ring ilarawan bilang isang paraan kung saan ginagabayan ng Diyos ang mga tao, o bilang ‘tagasalin’ na nakikipagtalastasan sa pagitan ng Diyos at ng tao. Kaya’t ang gayong tao ay hindi kagaya ninuman sa kanila na gumagawa sa sambahayan ng Diyos o na Kanyang mga apostol. Kagaya nila, maaaring sabihin na siya ay naglilingkod sa Diyos, ngunit sa diwa ng kanyang gawain at sa likod ng paggamit sa kanya ng Diyos ay malaki ang pagkakaiba niya mula sa ibang mga manggagawa at mga apostol. Kung ang pag-uusapan ay ang diwa ng kanyang gawain at ang nasa likod ng paggamit sa kanya, ang tao na ginagamit ng Diyos ay itinataas Niya, inihahanda ng Diyos para sa gawain ng Diyos, at siya ay nakikipagtulungan sa gawain ng Diyos Mismo. Walang sinumang tao ang maaaring gumawa ng kanyang gawain para sa kanya—ito ay pakikipagtulungan ng tao na kailangang-kailangang kaagapay ng banal na gawain. Samantala, ang gawaing ginagampanan ng ibang mga manggagawa o mga apostol ay paghahatid at pagsasakatuparan lamang ng maraming aspeto ng mga pagsasaayos para sa mga iglesia sa bawat panahon, o kaya nama’y gawain ng ilang payak na pantustos ng buhay upang mapanatili ang buhay-iglesia. Ang mga manggagawa at mga apostol na ito ay hindi hinirang ng Diyos, lalong hindi sila matatawag na mga ginagamit ng Banal na Espiritu. Sila ay pinipili mula sa mga iglesia at, pagkatapos silang sanayin at linangin sa loob ng ilang panahon, silang mga angkop ay pinananatili, habang iyong mga hindi angkop ay pinababalik kung saan sila nanggaling” (Tungkol sa Pagkasangkapan ng Diyos sa Tao).

Si Brother Cheng ay nagpatuloy sa pagsasalita, “Mula sa mga salitang ito ay makikita natin na maraming tao ang tumindig nang may koordinasyon sa Diyos sa panahon ng Kanyang gawain, at sa pangkalahatan ay maaari silang mahati sa dalawang kategorya: Ang isang uri ay ang mga ginagamit ng Banal na Espiritu, iyon ay, sila ay personal na pinili at itinatag ng Diyos. Walang makakapalit sa mga taong ginagamit ng Banal na Espiritu sa paggawa ng gawain. Sapagkat ang Banal na Espiritu ang nagpapanatili at gumagabay sa kanilang gawain, maaari nila tayong pamunuan upang maunawaan natin ang kalooban ng Diyos at magsagawa at pumasok sa mga salita ng Diyos. Sa pagtanggap ng kanilang patnubay at pagdidilig, mapapanatag sa espiritu, patuloy na lalago sa buhay, higit na mauunawaan ang katotohanan, magkakaroon ng mas malapit na ugnayan sa Diyos, at makakamit ang higit pang kaalaman sa Diyos. Ang iba pang uri ay mga manggagawa at apostol. Ang mga obispo at pari ay kasama rin sa kategoryang ito, ngunit hindi sila masasabing mga lalaking ginagamit ng Banal na Espiritu, sapagkat ang karamihan sa kanila ay sinanay sa loob ng mga seminaryo sa loob ng maraming taon o itinaguyod at itinalaga ng mga nakatataas. Karamihan sa kanila ay nangangaral tungkol sa kaalaman sa mga banal na kasulatan at teoryang teolohikal, at hindi masyadong tumatanggap ng kaliwanagan at pag-iilaw ng Banal na Espiritu. Maaari lamang silang gumawa ng simpleng gawain upang mapanatili ang buhay-iglesia, na hindi maihahambing sa mga epekto at kalikasan ng gawaing ginawa nina Moises o Pedro. Kaya’t hindi sila personal na itinatag ng Diyos.”

Doon lang, biglang naliwanagan ang puso ko. Tama iyan, ang mga obispo at pari ay walang mga salita ng Diyos bilang patunay, ngunit sa halip sila ay pinili mula sa mga simbahan o nagtapos mula sa mga seminaryo, kaya paanong itinatag sila ng Diyos? Sa pag-iisip na ito, sinabi ko kay Brother Cheng, “Ang ibig mong sabihin ay kahit na maaaring pamunuan ng mga parokyano ang mga obispo at pari na sundin ang Diyos, hindi sila itinatag ng Diyos, ni hindi nila mapapatawad ang mga kasalanan ng mga tao sa ngalan ng Diyos. Tama ba iyon?”

Matapos marinig ang sinabi ko, tumango si Kapatid Cheng at masayang sinabi, “Kapatid, bawat isa sa atin ay nagawang tiwali ni Satanas at puno ng tiwaling disposisyon ni Satanas. Puno tayo ng pagmamatuwid sa sarili at kayabangan, hindi nagpapasakop sa sinuman, at laging nais na magkaroon ng panghuling pananalita. Ang isinasabuhay lamang natin ay ang tiwaling satanikong disposisyon at kumakatawan kay Satanas. Kaya’t paanong ang sinumang tao, maging isang obispo o pari, ay kumakatawan sa Diyos? Basahin natin ang dalawa pang mga talata at magiging mas malinaw ito.” Kinuha ko ang tablet computer at nakita ang mga salitang ito, “Ang isang pinuno ng relihiyon ay isang pinuno lamang, at hindi makakapantay sa Diyos (ang Lumikha). Lahat ng bagay ay nasa mga kamay ng Lumikha, at sa katapusan ay babalik silang lahat sa mga kamay ng Lumikha. Ang sangkatauhan ay ginawa ng Diyos, at anuman ang relihiyon, bawat tao ay babalik sa ilalim ng kapamahalaan ng Diyos—hindi ito maiiwasan. Diyos lamang ang Kataas-taasan sa lahat ng bagay, at ang pinakamataas na pinuno sa lahat ng nilalang ay kailangan ding bumalik sa ilalim ng Kanyang kapamahalaan. Gaano man kataas ang katayuan ng isang tao, hindi niya madadala ang sangkatauhan sa isang angkop na hantungan, at walang sinumang nagagawang ibukod ang lahat ng bagay ayon sa uri. Si Jehova Mismo ang lumikha sa sangkatauhan at ibinukod ang bawat isa ayon sa uri, at pagdating ng mga huling araw ay gagawin pa rin Niya Mismo ang Kanyang sariling gawain, na ibinubukod ang lahat ng bagay ayon sa uri—ang gawaing ito ay hindi magagawa ng sinuman maliban sa Diyos” (Pag-alam sa Tatlong Yugto ng Gawain ng Diyos ang Landas tungo sa Pagkilala sa Diyos). “Ang lahat ng kilos at gawa ni Satanas ay nakikita sa tao. Ngayon, ang lahat ng kilos at gawa ng tao ay pagpapahayag ni Satanas at samakatuwid ay hindi kayang kumatawan sa Diyos. Ang tao ang pagsasakatawan ni Satanas, at ang disposisyon ng tao ay hindi kayang kumatawan sa disposisyon ng Diyos. Ang ilang tao ay may mabuting karakter; ang Diyos ay maaaring gumawa ng ilang gawain sa pamamagitan ng karakter ng mga naturang tao at ang gawain na kanilang ginagawa ay ginagabayan ng Banal na Espiritu. Nguni’t ang kanilang disposisyon ay hindi kayang kumatawan sa Diyos. Ang gawain na ginagawa ng Diyos sa kanila ay paggawa lamang at pagpapalawak ng kung ano na ang umiiral sa loob. Mga propeta man mula sa mga nakaraang kapanahunan o mga taong ginagamit ng Diyos, walang sinuman ang kayang direktang kumatawan sa Kanya. … Tanging ang pag-ibig, ang kahandaan na magdusa, ang katuwiran, pagpapasakop, at pagpapakumbaba at pagkatago ng nagkatawang-taong Diyos ang direktang kumakatawan sa Diyos. Ito ay dahil noong Siya ay pumarito, Siya ay dumating nang walang makasalanang kalikasan at direktang dumating mula sa Diyos, nang hindi naproseso ni Satanas. Si Jesus ay kawangis lamang ng makasalanang laman at hindi kumakatawan sa kasalanan; samakatuwid, ang Kanyang mga kilos, gawa, at salita, hanggang sa panahon bago ang Kanyang pagtupad ng gawain sa pamamagitan ng pagpapapako sa krus (kabilang ang sandali ng Kanyang pagpapapako sa krus), ay lahat direktang kumakatawan sa Diyos. Ang halimbawa ni Jesus ay sapat na upang patunayan na ang sinumang tao na may makasalanang kalikasan ay hindi kayang kumatawan sa Diyos, at na ang kasalanan ng tao ay kumakatawan kay Satanas. Ang ibig sabihin nito, ang kasalanan ay hindi kumakatawan sa Diyos at ang Diyos ay walang kasalanan” (Ang Tiwaling Tao ay Walang Kakayahang Kumatawan sa Diyos).

Ifinellowship ito ni Brother Cheng, “Makikita natin mula sa mga salitang ito na ang mga pinuno ng relihiyon ay mga tiwaling tao at hindi maaaring kumatawan sa Diyos; ginagabayan lamang nila tayo sa kung paano sumamba sa Diyos sa isang tiyak na panahon ngunit hindi nila mapapatawad ang ating mga kasalanan sa ngalan ng Diyos. Ang Diyos lamang—ang Lumikha—ang maaaring magpatawad sa mga kasalanan ng tao. Sa kapanahunan ng Bagong Tipan, halimbawa, ang Panginoong Jesucristo ay hindi nakaranas ng katiwalian ni Satanas at may diwa ng kabanalan, kaya’t magagawa Niya ang gawain ng pagtubos sa ngalan ng Diyos. Sa kabaligtaran, tayong mga tao ay nakaranas ng katiwalian ni Satanas, at namumuhay sa tiwaling disposisyon ng laman. Lahat tayo ay nabubuhay sa kasalanan, puno ng kayabangan, pagmamatuwid sa ating sarili, pagpapahalaga sa sarili, at kabuktutan, at ang ating pamumuhay ay kumakatawan kay Satanas. Kung may magsabi na ang kanyang disposisyon ay kumakatawan sa Diyos, nagsasabi siya ng aroganteng mga bagay at iyon ay isang insulto at isang kalapastanganan laban sa Diyos. Kaya, si Cristo lamang na nagkatawang-tao ang maaaring kumatawan sa Diyos at patawarin ang mga kasalanan ng mga tao, sapagkat si Cristo ay hindi makasalanan. Lahat ng may makasalanang kalikasan ay hindi maaaring kumatawan sa Diyos, at iyan ang dahilan kung bakit hindi mapapatawad ng mga obispo at pari ang mga kasalanan ng tao sa ngalan ng Diyos.”

Matapos marinig ang fellowship ni Brother Cheng, hindi ko maiwasang maalala na, ilang panahon na ang nakalilipas ay inimbitahan namin ang isang pari ng isang kalapit na simbahan na suportahan ang aming simbahan dahil abala kami sa gawain ng simbahan. Ngunit matapos malaman iyon ng pari ng aming simbahan, hindi lamang sa hindi niya pinasalamatan ang pari na inimbitahan namin, ngunit sa halip ay nais niyang paalisin siya, na sinasabing sapilitang sinakop ng pari ang kanyang simbahan. Ang pari na iyon ay hindi nagpakita ng anumang kahinaan at nais na kunin ang perang ibinigay ng mga parokyano sa mismong misa. Dahil dito ay nagtalo ang dalawang pari nang husto. Napagtanto ko, “Hindi ba’t pareho silang nakikipagkumpitensya sa posisyon? Hindi ba’t nais nila na makuha ang kapangyarihan at magkaroon ng panghuling pananalita? Tila ang mga pari ay hindi naiwaksi ang kasalanan at mayroon pa ring satanikong tiwaling disposisyon. Kaya paano nila makakatawan ang Diyos? Ito ay talagang kalapastanganan sa Diyos. Lumilitaw na ang pananaw na kinakapitan ko ay talagang hindi makapaninindigan”

Pagkatapos sinabi ko, napahiya, “Brother Cheng, sa pamamagitan ng fellowship ngayong araw ay nalaman ko na, ang mga obispo at pari ay hindi pinili o itinatag ng Diyos, sila rin ay mga tao na natiwali ni Satanas, at sila mismo ay makasalanan. Nagtatalo sila sa isa’t isa tungkol sa ilang maliliit na bagay at nakikipagkumpitensya rin para sa posisyon, at kailangan din nilang gumawa ng mga pangungumpisal sa iba pang mga pari pagkatapos gumawa ng mga kasalanan. Kaya paano nila mapapatawad ang ating mga kasalanan sa ngalan ng Diyos? Si Cristo lamang ang makakapagpatawad ng mga kasalanan ng mga tao sa ngalan ng Diyos.”

Sinabi ni Brother Cheng, “Salamat sa Diyos. Napakaganda na naiintindihan mo ito.”

Masaya kong sinabi, “Salamat sa Diyos!”