Ang nagkatawang-taong Diyos ay hindi maaaring mamalagi kasama ng tao magpakailanman dahil maraming iba pang gawain ang Diyos na gagawin. Hindi Siya maaaring nakatali sa katawang-tao; kailangan Niyang hubarin ang katawang-tao upang gawin ang gawain na kinakailangan Niyang gawin, kahit na ginagawa Niya ang gawaing yaon sa larawan ng katawang-tao. Nang dumating ang Diyos sa mundo, hindi Siya naghintay hanggang naabot Niya ang anyo na nararapat na maabot ng isang karaniwang tao bago mamatay at lisanin ang sangkatauhan. Gaano man katanda ang Kanyang katawang-tao, kapag natapos na ang Kanyang gawain, umaalis Siya at iniiwan ang tao. Walang gayong bagay tulad ng edad para sa Kanya, hindi niya binibilang ang Kanyang mga araw ayon sa haba ng buhay ng tao; sa halip, tinatapos Niya ang Kanyang buhay sa katawang-tao ayon sa mga hakbang sa Kanyang gawain. Maaaring mayroon yaong mga nakadarama na ang Diyos, sa pagdating sa katawang-tao, ay dapat umunlad hanggang sa isang tiyak na yugto, maging nasa-hustong-gulang, dumating sa katandaan, at lumisan lamang kapag bumigay na ang katawan. Ito ay imahinasyon ng tao; hindi ganyan kung gumawa ang Diyos. Siya ay naging katawang-tao lamang upang gawin ang gawaing nararapat Niyang gawin, at hindi upang mamuhay ng karaniwang buhay ng isang tao na ipinanganak ng mga magulang, lumaki, bumuo ng pamilya at nagsimula ng karera, nagkaroon ng mga anak, o naranasan ang mga tagumpay at kabiguan sa buhay—lahat ng mga nagaganap sa isang karaniwang tao. Nang dumating ang Diyos sa lupa, ito ang Espiritu ng Diyos na nagbihis ng katawang-tao, na naging katawang-tao, ngunit ang Diyos ay hindi namumuhay ng buhay ng isang karaniwang tao. Dumarating lamang Siya upang tuparin ang isang bahagi ng Kanyang plano sa pamamahala. Pagkatapos niyan lilisanin Niya ang sangkatauhan. Noong naging katawang-tao Siya, hindi ginagawang perpekto ng Espiritu ng Diyos ang normal na pagkatao ng katawang-tao. Sa halip, sa panahon na paunang naitakda na ng Diyos, ang pagka-Diyos ay tuwiran nang yumayaon upang gumawa. Pagkatapos, pagkaraang nagawa ang lahat ng kinakailangan Niyang gawin at ganap na natapos ang Kanyang ministeryo, ang gawain ng Espiritu ng Diyos sa yugtong ito ay tapos na, kung saan ang buhay ng nagkatawang-taong Diyos ay nagtatapos din, sa kabila ng kung naisabuhay na ng Kanyang katawang-tao ang tagal ng kahabaan nito. Na ang ibig sabihin, anuman ang yugto ng buhay na maabot ng katawang-tao, gaano man katagal nabuhay ito sa lupa, ang lahat ay ipinapasya ng gawain ng Espiritu. Wala itong kinalaman sa kung ano ang itinuturing ng tao na normal na pagkatao. Kunin natin si Jesus bilang isang halimbawa. Nabuhay Siya sa katawang-tao ng tatlumpu’t tatlo at kalahating taon. Tungkol sa haba ng buhay ng katawan ng tao, hindi Siya dapat namatay sa ganoong edad, at hindi siya dapat lumisan. Ngunit hindi ito ang alalahanin ng Espiritu ng Diyos. Dahil tapos na ang Kanyang gawain, sa puntong iyon kinuha na ang katawan, nawala kasama ng Espiritu. Ito ang prinsipyo kung saan gumagawa ang Diyos sa katawang-tao. Kaya’t, sa mahigpit na pananalita, ang Diyos na nagkatawang-tao ay walang normal na pagkatao. Para ulitin, dumating Siya sa lupa hindi upang mamuhay ng buhay ng isang karaniwang tao. Hindi Siya muna nagtatag ng isang normal na buhay ng tao at pagkatapos nagsisimulang gumawa. Sa halip, hangga’t naisilang Siya sa isang normal na pamilya ng tao, nakagagawa Siya ng pagka-Diyos na gawain. Wala Siya kahit na iisang tuldok ng mga hangarin ng tao, hindi Siya makálámán, at tiyak na hindi Siya gumagamit ng mga paraan ng lipunan o nakikialam sa mga kaisipan o ideya ng tao, lalo nang hindi ang makipag-ugnay sa mga pilosopiya sa buhay ng tao. Ito ang gawaing hinahangad na gawin ng Diyos na nagkatawang-tao, at ito rin ang praktikal na kabuluhan ng Kanyang pagkakatawang-tao. Ang Diyos ay dumarating sa katawang-tao upang pangunahing gawin ang isang yugto ng gawain na kinakailangang magawa sa katawang-tao, nang hindi dumaraan sa iba pang mga walang-gaanong halagang proseso, at, tungkol sa mga karanasan ng isang karaniwang tao, wala Siya ng mga iyon. Hindi kabilang sa gawain na kailangang gawin ng Diyos na nagkatawang-tao ang mga karanasan ng normal na tao. Kaya ang Diyos ay naging katawang-tao ay para sa kapakanan ng pagtupad sa gawaing kinakailangan Niyang tuparin sa katawang-tao. Ang nalalabi ay walang kinalaman sa Kanya. Hindi Siya dumaraan sa maraming walang-gaanong halagang mga prosesong iyan. Sa sandaling natapos na ang Kanyang gawain, ang kabuluhan ng Kanyang pagkakatawang-tao ay nagtatapos din. Ang pagtatapos sa yugtong ito ay nangangahulugang nagwakas na ang gawain na kinakailangan Niyang gawin sa katawang-tao, at ganap na ang ministeryo ng Kanyang katawang-tao. Ngunit hindi Siya maaaring magpatuloy na gumagawa sa katawang-tao nang walang katapusan. Kailangan Niyang sumulong sa isa pang lugar upang gumawa, isang lugar sa labas ng katawang-tao. Sa ganitong paraan lamang ang Kanyang gawain ay maaaring maging mas ganap na kumpleto, at higit na lumawak. Gumagawa ang Diyos ayon sa Kanyang orihinal na plano. Kung anong gawain ang kinakailangan Niyang gawin at kung anong gawain ang Kanyang natapos, nalalaman Niya na kasing-linaw ng palad ng Kanyang kamay. Inaakay ng Diyos ang bawat indibiduwal na lumakad sa landas na Kanyang nauna nang napagpasyahan. Walang sinuman ang makatatakas dito. Tanging yaong sumusunod sa pamamatnubay ng Espiritu ng Diyos ang makakayang pumasok sa kapahingahan. Maaaring, sa mas huling gawain, hindi na ang Diyos na nangungusap sa katawang-tao ang papatnubay sa tao, kundi isang Espiritu na may kongkretong anyo ang papatnubay sa buhay ng tao. Saka lamang makakaya ng tao na kongkretong hawakan ang Diyos, masdan ang Diyos, at mas lubos na pumasok tungo sa pagkatotoo na kinakailangan ng Diyos, upang magawang perpekto ng praktikal na Diyos. Ito ang gawaing hinahangad ng Diyos na matapos, ang Kanyang binalak mula pa noong matagal na panahong nakalipas. Mula rito, nararapat na makita ninyong lahat ang landas na dapat ninyong tahakin!
—Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Ang Mahalagang Kaibhan sa Pagitan ng Diyos na Nagkatawang-tao at ng mga Taong Kinakasangkapan ng Diyos
